Φοιτητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών προχώρησαν στη δημιουργία ενός φωτογραφικού project, με σκοπό την “προβολή της σύγχρονης αδιαφορίας απέναντι σε κοινωνικά φαινόμενα -μέσω φωτογραφιών selfies- τονίζοντας, με αυτό το τρόπο, την αντίθεση μεταξύ του πραγματικού κόσμου και του κόσμου που χτίζει η ατομική ωραιοπάθεια”.
Συμμέτοχοι στη προσπάθεια ήταν οι Ιωάννα Αργυρού, Μαρία Κουλεντάκη, Τζωρτζίνα Λαζοπούλου, Αναστασία Παπαδάκη, Αλέξανδρος Παπασπύρος, Μελίνα Σμπώκου, Αντώνης Φάρας και Ξένια Φουσέκα, για τις ανάγκες του μαθήματος «Οργανωσιακή Ψυχολογία».
Οι φωτογραφίες έγιναν από την Αγγελική Μαυροδάκου-Μαυροειδή.
Ένας από τους φοιτητές, ο Αντώνης Φάρας, έγραψε ένα ενδιαφέρον κείμενο, για να εξηγήσει σαφέστερα τις προθέσεις του ίδιου και των συναδέλφων του, απ’ όπου και παραθέτουμε τα παρακάτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Είμαστε είκοσι χρονών σε ένα κόσμο πέρα για πέρα ρυτιδιασμένο και σε μια εποχή τρομακτικά αβέβαιη και ανασφαλή για τον εαυτό της. Είμαστε ακόμη πολλά και διάφορα για πολλούς και διάφορους: καλομαθημένοι , γενιά του καναπέ και του facebook ή στον αντίποδα η γένια που κληρονομεί και καλείται να διαχειριστεί μια χρεοκοπία (ηθική προπάντων και ύστερα οικονομική ).
Μέσα σε μια τέτοια δίνη στριφογυρνάμε μαζί με φίλους λίγο μεγαλύτερους με πτυχία εδώ, μεταπτυχιακά έξω και βήμα – βλέμμα μετέωρο, μεταξύ της ανεργίας και της μετανάστευσης. Τα ζυγίσουμε μια από εδώ μία από εκεί, κάτω από τον ουρανό της Αθήνας, μερικοί γενναίοι αποφασίζουν μα οι περισσότεροι σίγα σίγα κουραζόμαστε και λέμε ‘ωχ! Αδελφέ, δεν βαριέσαι, μου μένουν ακόμα ν+2’ , ν+2 που όλο μικραίνουν. Αφήνουμε τον εαυτό μας να πιστεύει ό,τι θέλει , βαθιά όμως εμείς οι ίδιοι την ξέρουμε την αλήθεια – και είναι μια αλήθεια στη άκρη της οποίας νυχοπατούν όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας: αυτό που φοβόμαστε είναι η πιθανότητα να μην ζήσουμε ή η βεβαιότητα ότι δεν ζούμε τώρα.
<…>
Εμείς λοιπόν είπαμε να σκλαβώσουμε λίγες στιγμές – μήπως και αποτυπωθεί μαζί και λίγη αλήθεια. Ποιος τολμάει όμως να σκλαβώσει στιγμές, ποιος δεν φοβάται μην εξοργίσει κάποιον Δία με την αλαζονεία του; Φυσικά αυτός που κρατά μαζί του μερικά από τα δώρα του Προμηθέα στους ανθρώπους: φωτιά, περιέργεια, φωτογραφική μηχανή!
Γυρίσαμε τους δρόμους της Αθήνας, προσπαθήσαμε και χαμογελάσαμε στο φακό ενώ πίσω, γύρω, δίπλα άνθρωποι πονούσαν, υπέφεραν, πεινούσαν, σε άλλες περιπτώσεις προσπαθούσαν να κρατηθούν στη ζωή και σε άλλες να της γλιστρήσουν. Τέτοιες φωτογραφίες στήνουμε μπροστά στα μάτια σας και τέτοιες σας ζητάμε να βγάλετε και εσείς πολλές και μαζί μας να τις μοιραστείτε. Λίγο λίγο να φωτίζεται η αλήθεια με τις αντιθέσεις, σιγά σιγά να πάψουμε να την αγνοούμε γιατί μονάχα αν την αντιμετωπίσουμε θα μπορέσουμε να την εξανθρωπίζουμε.
