Έλληνας φωτογράφος. Τόσο απλή διατύπωση μα και τόσο δαιδαλώδης στη σύνθεση και στην προσπάθεια ανάλυσής της. Σκεφτείτε το συγκεκριμένο πάντρεμα λέξεων λίγο βαθύτερα και ίσως συμφωνήσετε μαζί μου στο θεμελιώδες συμπέρασμα πως πρόκειται, αν μη τι άλλο, για εκρηκτικό συνδυασμό!
Από τη μια, όλοι εμείς που ζούμε σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη, σε αυτή την πλευρά της Μεσογείου. Ο μέσος Έλληνας που, σπανιότατα πλέον, βλέπει (και επιθυμεί βεβαίως) το «βαπτιστικό» του να μετεξελίσσεται σε «Έλλην», έχοντας εδώ και δεκαετίες αποφασίσει πως του καμώνεται πιο ταιριαστό το «Ελληνάρας». Διατηρώ ακόμα αμυδρή την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα βαρεθούμε να παρα-δεχόμαστε τα ελαττώματά μας, θα σιχαθούμε να αναλύουμε απλώς τα κουσούρια μας και θα στρωθούμε στη δουλειά και στην προσπάθεια να φτιάξουμε μια ζωή που θα λειτουργεί ως αληθινή και υπαρκτή «συγγνώμη» για τα παιδιά μας. Αλλά ας μην παρεκκλίνω περισσότερο της πορείας αυτού εδώ του άρθρου. Από την άλλη λοιπόν, δεύτερη λέξη στη σειρά, ο «φωτογράφος». Όσοι και όσες από εμάς, πάλι σε αυτό τον ρημαδιασμένο τόπο, αποφασίσαμε κάποια στιγμή στο βίο μας, είτε ως επάγγελμα είτε ως χόμπι (είτε ως πολλά άλλα, όπως θα προκύψει από την ανάγνωση του παρόντος κειμένου), να χρησιμοποιούμε φωτογραφικές μηχανές ώστε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας σαν κατακερματισμένα «κάδρα», διαλέγοντας κάθε φορά αυτά που μας δίνουν τη δυνατότητα να ισχυριστούμε ότι μας βοηθούν να «εκφραστούμε».
Δύο «ράτσες» που εκ πρώτης όψεως συναγωνίζονται η μία την άλλη, σε παραξενιές, ιδιαιτερότητες, αδυναμίες, ελλείψεις, προτερήματα, ελαττώματα και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους. Η ένωσή τους φυσικά δεν είναι κάτι καινούριο. Αντιθέτως μάλιστα, κρατά γερά από το 19ο αιώνα και στη διάρκεια του εικοστού κατάφερε να δώσει ορισμένα εξαιρετικά «τέκνα», το έργο των οποίων δεν παύει να μας εκπλήσσει, όσες φορές και αν δοκιμάσουμε να το μελετήσουμε. Οι καιροί όμως αλλάζουν. Η τεχνολογία, ο φωτογραφικός εξοπλισμός, το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τόσες άλλες κοσμογονικές αλλαγές, οδήγησαν και εξακολουθούν να οδηγούν τον «Έλληνα» και τον «φωτογράφο» σε νέες περιπέτειες, σε ακόμα πιο θολούς και ιλαροτραγικούς ορίζοντες.
Νέες ράτσες γεννιούνται από καιρού εις καιρόν, παλιές ενδυναμώνονται εκ νέου, άλλες κινδυνεύουν με εξαφάνιση (όχι απαραίτητα κάτι κακό εδώ που τα λέμε). Στιγμές πριν ξεκινήσω να σκέφτομαι τι στο καλό θα πρωτοσυμπεριλάβω σε αυτό το κείμενα – χρονογραφήματα, άρχισε να αχνοφαίνεται η δυσκολία του όλου εγχειρήματος. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής στα γραπτά μου, όπως πάντα προσπαθώ, θα χρειαστεί να καταπιαστώ με όλα αυτά που έχω παρατηρήσει, εντοπίσει, ζήσει και πράξει εδώ και 25 φωτογραφικά χρόνια. Πάντα υπό καλές προθέσεις (αλλά ας μην παίρνω και όρκο), ανακινώντας καίρια προβλήματα και ζητήματα του συναφιού μας, επιχειρώντας τελικά και εγώ ο ίδιος να δω αν τελικά σώζεται η όλη κατάσταση ή ουσιαστικά μένουμε απαθείς να βλέπουμε την αγαπημένη μας ενασχόληση να αλλοιώνεται και να παραπαίει. Χρήσιμο «εργαλείο» σε όλο αυτά που σας καρτερούν να διαβάσετε, θα είναι το χιούμορ και η σάτιρα. Πρόκειται βέβαια περί δόλιου τεχνάσματος, μιας και κάτω από μια παχιά επικάλυψη αστεϊσμού θα υφέρπει κάτι πολύ πιο ζοφερό και δυσάρεστο. Η αλήθεια. Τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι με τα δικά μου μάτια, τα δικά μου αυτιά, τα δικά μου «κάδρα».
Ξεκινώ λοιπόν το τιτάνιο έργο να παραθέσω και να καταγράψω, μέσα από μια σειρά άρθρων, έστω και πολύ σύντομα και συνοπτικά, υπό τη μορφή λίστας και καταλόγου, τις ελληνικές «ράτσες» φωτογράφων. Περιμένω, φυσικά, τα δικά σας σχόλια στη σελίδα του περιοδικού στο Facebook!
- Updated: 11/11/19
