Τα φετινά βραβεία της αμερικάνικης Aκαδημίας κινηματογράφου, τα γνωστά μας Όσκαρ, δόθηκαν στις 28 Φεβρουαρίου στο Λος Άντζελες.
Καμία ταινία δεν ξεχώρισε πραγματικά, καθώς το “Mad Max: Fury Road” κέρδισε τα περισσότερα βραβεία (έξι), το “Spotlight” αυτό της καλύτερης ταινίας ενώ το “The Revenant” κέρδισε μόνο τρία αγαλματίδια αλλά σε πολύ σημαντικές κατηγορίες. Έτσι, για το δράμα εποχής βραβεύτηκε, για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Leonardo DiCaprio, για δεύτερη συνεχόμενη φορά ο σκηνοθέτης Alejandro González Iñárritu και για τρίτη συνεχόμενη φορά ο διευθυντής φωτογραφίας Emmanuel Lubezki.
O Emmanuel Lubezki παραλαμβάνει το 3ο(!) συνεχόμενο Oscar του για την ταινία “The Revenant” .
Ο Lubezki, γνωστός και ως “Chivo”, έχει ήδη μια πολύ σπουδαία καριέρα, αν και μικρός σε ηλικία, καθώς πέρα από ταινίες όπως τα “Children of Men” και “The Tree of Life”, έχει φτιάξει, ανάμεσα σ’ άλλα, και τα “Gravity” και “Birdman” για τα οποία βραβεύτηκε με δύο Όσκαρ. Για το “Gravity”, το οποίο γυρίστηκε με Arri Alexa κάμερες, η ακαδημία επιβράβευσε την επινοητικότητα των δημιουργών και την συνεισφορά τους στην πρόοδο της τεχνολογίας, καθώς κατασκεύασαν ειδικούς θαλάμους αντιβαρύτητας ώστε να πετύχουν την αφήγηση που επιθυμούσαν.
Στο “Birdman” τα μέλη της ακαδημίας αναγνώρισαν το εξαιρετικά μοναδικό τρόπο με τον οποίο γυρίστηκε η ταινία, πάλι με κάμερες Arri Alexa, αλλά αυτή την φορά σε ένα συνεχές μονοπλάνο. Φυσικά η ταινία έδειχνε σαν ένα ενιαίο πλάνο αλλά δεν κατασκευάστηκε έτσι καθώς θα ήταν αδύνατο παραγωγικά.
Για την φετινή ταινία του, το “The Revenant”, ο Chivo βραβεύτηκε για την εξαιρετική χρήση των φυσικών τοπιών και κυρίως φωτισμών. Ένα από τα κύρια ζητούμενα της ταινίας ήταν ο απόλυτος ρεαλισμός, από το σενάριο και τις ερμηνείες των ηθοποιών μέχρι και την κινηματογράφηση και επεξεργασία του υλικού. Έτσι το συνεργείο αναγκάστηκε να γυρίσει σχεδόν όλον τον κόσμο αναζητώντας αληθινά τοπία με χιόνια και να εκμεταλλευτεί το φως του ήλιου, το οποίο σε πολλές από τις περιοχές ήταν λιγοστό. Από τον βόρειο Καναδά μέχρι και την Παταγονία, οι δημιουργοί κυνήγησαν το φυσικό φως, και κατάφεραν με ελάχιστα τεχνολογικά μέσα να καταγράψουν μαγευτικές εικόνες και φυσικά τοπία που όχι μόνο πλαισίωναν άψογα την πλοκή του έργου αλλά ανταγωνίζονταν στα ίσια ταινίες του Hollywood που γυρίστηκαν σε εντελώς ελεγχόμενο περιβάλλον. Ως τρόπος κινηματογράφησης ήταν πραγματικά μοναδικός για τα δεδομένα των δημιουργών αυτών, αλλά για τα ευρωπαϊκά και ειδικά ελληνικά δεδομένα, είναι ο πιο συνηθισμένος. Παρ’ όλα αυτά ο περιορισμός αυτός πολλές φορές χρησιμοποιείται ως δικαιολογία αποτυχίας και όχι ως μέσω αφήγησης ή έμπνευσης.
Όλα τα μέλη του συνεργείου παραδέχτηκαν ότι ήταν η πιο δύσκολη εμπειρία της ζωής του, αλλά το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα επιβράβευσε τις προσπάθειες τους. Έτσι, η νίκη του Lubezki στα φετινά Όσκαρ απέδειξε, για άλλη μια φορά, ότι δεν χρειάζονται ακριβά στούντιο, ή εξοπλισμοί για να δημιουργηθεί μια πραγματικά μοναδική ταινία, και ότι ότι το καλλιτεχνικό όραμα έχει μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο στο σινεμά.
- Το κείμενο δημοσιεύεται στο editorial τoυ Camera #52
