Μετά από την …ταύτιση που είχατε με το πρώτο μέρος του άρθρου επανερχόμαστε για μερικές ακόμη!
Ιδού λοιπόν:
“Δε μ’ αρέσει η κάμερά σου, είναι πολύ καλή και τονίζει όλες τις ατέλειές μου!”
Είμαι σίγουρος πως δεν είμαι ο μόνος που έχει ακούσει αυτή την ατάκα που σου προκαλεί χαρά και νεύρα ταυτόχρονα!
“Μπορείς να μου τις στείλεις χωρίς επεξεργασία; Κατέβασα χθες ένα πρόγραμμα και μπορώ να τις φτιάξω μόνος (-η) μου!”
Η φράση αυτή είναι σαν το ποτήρι που μπορείς να το δεις είτε μισογεμάτο, είτε μισοάδειο. Από τη μία σκέφτεσαι ότι το άτομο αυτό θέλει να πειραματιστεί, να μάθει, να σου γλυτώσει χρόνο και κόπο, αλλά από την άλλη μια φωνή, στο πίσω μέρος του μυαλού, σου λέει πως είτε δε σε εμπιστεύεται, είτε προσπαθεί να πετύχει μια φθηνότερη τιμή θυσιάζοντας την ποιότητα του αποτελέσματος.
“Φωτογράφε, τράβα μια φωτογραφία”
Ελπίζω να το διαβάσατε κι εσείς με τον κατάλληλο τραγουδιστικό τόνο που απαιτεί το αλησμόνητο αυτό άσμα.
“Μη με βγάλεις εμένα, θα καεί το φιλμ”
…!
“Δε σε πειράζει φαντάζομαι που την έκοψα λίγο, ε;”
Όχι, αλίμονο, κι εγώ άλλωστε στην τύχη την τράβηξα, δεν υπολόγισα ούτε το κάδρο μου, ούτε τις αποστάσεις, ούτε την οπτική ισορροπία, τίποτα…
“Τράβα, τράβα, τράβα, τώρα! Να, από εδώ έλα, από αυτή τη γωνία είναι καλύτερα!”
Γιατί πάντα υπάρχει κάποιος “σκηνοθέτης” τριγύρω, που ξέρει καλύτερα τη δουλειά σου.
…για το τέλος, κάτι για τους πιο “old school”:
“Τι ωραία φωτογραφία, σαν καρτ-ποστάλ είναι”
Δεδομένου ότι τα περισσότερα καρτ-ποστάλ που βλέπω σε τουριστικά μαγαζιά είναι κάτω του μετρίου σε ποιότητα, δεν είμαι σίγουρος αν το λες για καλό ή όχι!
- Φωτό: Pixabay
