Έκθεση εικαστικής φωτογραφίας της Σμάρας Αγιακάτσικα με θέμα “Τελευταία κρίση” διοργανώνει ο δήμος Ρόδου και το Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης.
Η έκθεση θα γίνει στην Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης (παλαιό Συσσίτιο) και θα διαρκέσει από σήμερα 26 Ιουνίου έως τις 17 Αυγούστου (ώρες λειτουργίας καθημερινά 09.00 έως 22.00, Κυριακή-Δευτέρα κλειστά).
Mini CV
H Σμάρα Αγιακάτσικα γεννήθηκε στη Ρόδο. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Φωτογραφίες της υπάρχουν στο Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη. Πήρε πτυχίο φωτογραφίας, Φωτογραφικής Επικοινωνίας και Αρχιτεκτονικής εσωτερικών χώρων, από την Ecole Nationale Superieure des Arts Decoratris, Paris.
Εργάσθηκε στο Παρίσι στα Pin-up studios και μαθήτευσε ως βοηθός με τους φωτογράφους: Sarah Moon, Paolo Roversi, Oliv. Toscani, και Peter Lindberg.
Δίδαξε φωτογραφία στα Τ.Ε.Ι. Αθήνας (1987), στη σχολή Focus (1990) και διακόσμηση στο Κολλέγιο Αθηνών (1991 – 1997). Έχει πραγματοποιήσει 13 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε 16 ομαδικές. Φωτογραφίες της έχουν δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά Φωτογραφίας, σε βιβλία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού, στο γερμανικό βιβλίο Gestaltete Shop Design, στο ιταλικό βιβλίο Storia e Arte di Atene, και αλλού.
Τι γράφει η ίδια για τη δουλειά της
Τα έργα διαπραγματεύονται τη φύση της αλληγορίας της ψυχής. Η δραματική κατάσταση του ανθρώπου, όπου ο κόσμος της πραγματικότητας προβάλλεται, στον άλλο κόσμο, μέσω της φαντασίας του.
Η ανθρώπινη ηθική μπαίνει στην υπερουράνια τάξη πραγμάτων, μέσα στην οποία παίζεται το αλληγορικό θέατρο των παθών και των συμβάντων μιας γήινης πραγματικότητας. Ο άλλος κόσμος εμφανίζεται με την εικόνα αυτού του κόσμου.
Στο βάθος όμως, βρίσκεται το μυστήριο της ψυχής μας, στις τρεις καταστάσεις της. Την Ανθρώπινη, την Απογυμνωμένη και την Αναγεννημένη, το Καθαρτήριο και τον Παράδεισο, τους τρεις κόσμους του Δάντη. Η Κόλαση, παρουσιάζεται, όπως την φαντάζεται κάθε άνθρωπος: Πύρινη.
Το Καθαρτήριο παραπέμπει τη φαντασία μας στο νερό δια μέσου του οποίου εκτός από την ιδιότητα της κάθαρσης, ήταν το στοιχείο, που οδηγούσε στην άλλη διάσταση τους αρχαίους προγόνους μας.
Ο Παράδεισος σύμφωνα με τον Δάντη ήταν ο «Έμπυρος ουρανός» αυτός μονάχα, γράφει, μένει ακίνητος, ψηλότερα, απ’ όλους τους ουρανούς και είναι η κατοικία του Θεού.
Οδυσσέας, Δάντης, Ορφέας, Αινείας, Χριστός 5 προσωπικότητες που έκαναν αυτό το επικίνδυνο και φοβερό ταξίδι μέσα στον Άδη, καθένας για διαφορετικό λόγο και σκοπό. Οι περιπέτειές του, τον έξυπνο Οδυσσέα τον άλλαξαν, από πανούργο αλαζόνα σε σοφό. Επιστρέφοντας στην Ιθάκη, όλη η κοσμοθεωρία του, είχε αλλάξει.
Ο Άδης μεταφορικά είναι η τελείωση, η ολοκλήρωση για τον άνθρωπο, διότι ο άνθρωπος μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις, δηλαδή την Κάθαρση, ατσαλώνεται, ωριμάζει και δρα σοφά. Αλλά η Κάθαρση δεν μπορεί να έρθει με ημίμετρα, ούτε με υπεκφυγές. Ούτε με τις προσπάθειες άλλων. Η κάθαρση είναι προσωπική το ίδιο και η ανάσταση του πνεύματος.
Έγραψαν γι’ αυτήν
Είναι εκπληκτικό πώς μια νέα –η νεότερη απ’ όλες– τέχνη η φωτογραφία σημείωσε τέτοια εξέλιξη που μας χάρισε αριστουργήματα μέσα σ’ αυτά τα 150 περίπου χρόνια ζωής της.
Κόρη της επιστήμης –της Φυσικής– ανέπτυξε τρομερές τεχνικές που οι τότε επικυρίαρχοι εικαστικοί, κυρίως ζωγράφοι, κυριολεκτικά, τα χρειάσθηκαν.
Η απειλή, ήταν κάτι παραπάνω από ορατή. Ήταν θέμα επιβίωσης. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, μέχρι η παλιά και η νέα τέχνη να συμφιλιωθούν, να συμπορευθούν και εν τέλει αλληλοβοηθηθούν σε δρόμους συγκλίνοντες και αποκλίνοντες.
Οφείλουμε χάριτες στη Νέα αυτή Τέχνη, γιατί αυτή χάρισε στον άνθρωπο μίαν ακόμη Τέχνη: Την έβδομη.
Πρέπει από την αρχή να δηλώσω, μετά αυτή τη σύντομη ιστορική αναδρομή, ότι σαν ζωγράφος πολλαπλά έχω ωφεληθεί και χρησιμοποιήσει τη φωτογραφία στη δουλειά μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι γνωρίζω και τα μυστικά, τις διεργασίες της και τις πλούσιες τεχνικές της.
Σαν ζωγράφος λοιπόν κρίνω (και δεν ξέρω αν είναι επαρκές κριτήριο αυτό) εκθέσεις φωτογραφίας που επισκέπτομαι.
Παρακολουθώντας την πορεία της φίλης Σμάρας, παρατηρώ κάθε φορά με ευχάριστη έκπληξη, πως το δημιουργικό και ανήσυχο μυαλό της, επινοεί και μια καινούργια άποψη και θάλεγα και αισθητική διατύπωση της εκάστοτε θεματικής της.
Τούτη τη φορά η αισθητική τεχνική της, προσαρμόσθηκε σε θέματα που πραγματεύονται τη φύση της αλληγορίας της ψυχής. Θέματα σοβαρά και απαιτητικά. Θέματα υπαρξιακά και φιλοσοφικά, που απαιτούν και την ανάλογη αισθητική αντιμετώπιση.
Δεν είναι τυχαίο ότι οδηγοί της, σε αυτή της την προσπάθεια επέλεξε να είναι τέσσερα κορυφαία έργα της παγκόσμιας ζωγραφικής. Μήπως διότι οι δημιουργοί τους, μεγάλοι ζωγράφοι, άθελά τους έχουν «φωτογραφική αισθητική»;
Προσπαθώ να φαντασθώ τη βασανιστική δουλειά εργαστηρίου, τα αλλεπάλληλα πειράματα και δοκιμές, τις ανεπιτυχείς προσπάθειες και απογοητεύσεις, μέχρι την επίτευξη ικανοποιητικού αποτελέσματος. Άλλωστε αυτά συμβαίνουν σε όλους τους δημιουργούς και όχι μόνο στο «σκοτεινό θάλαμο».
Με τη σειρά αυτή των έργων, η Σμάρα κατακτά ένα επίπεδο ψηλό και δύσκολο, που συνδυάζει τεχνικές και νοητικές (εννοιολογικές) δυνατότητες πολύ μεγάλες.
Πέτρος Ζουμπουλάκης, Zωγράφος
