The Rainy Taxi
Παρόλο όμως που τα έργα του Σαλβαντόρ Νταλί αηδιάζουν τον Τζωρτζ Όργουελ βλέπουμε τον συγγραφέα, σε ένα άλλο σημείο του δοκιμίου του, να επιδοκιμάζει τον ζωγράφο αναφέροντας οτι:
1) «είναι δεδομένο πως ο Νταλί είναι ένας λεπτολόγος σχεδιαστής με εξαιρετικά χαρίσματα»,
2) «είναι σκληρά εργατικός» και
3) «είναι 50 φορές πιο ταλαντούχος από τους περισσότερους ανθρώπους που θα χλευάσουν το ήθος και τους πίνακές του».
Τι είναι εκείνο λοιπόν που “αναγκάζει” θα λέγαμε τον Όργουελ σε αυτό το σημείο να σταθεί στο πλάι του καλλιτέχνη και να τον υπερασπιστεί; Ο Όργουελ κάνει λόγο για το προνόμιο του κληρικού. Σύμφωνα με αυτό, «ο καλλιτέχνης θα έπρεπε να εξαιρείται από τους ηθικούς κανόνες που δεσμεύουν τους απλούς ανθρώπους. Απλά προφέροντας τη μαγική λέξη “Τέχνη”, όλα είναι εντάξει. <…> Σε μια εποχή σαν τη δική μας, όταν ο καλλιτέχνης είναι ένα εντελώς εξαιρετικό πρόσωπο, θα έπρεπε να του επιτρέπεται ένα ορισμένο ποσοστό ανευθυνότητας». Για να στηρίξει τη συλλογιστική του, ο Όργουελ αναφέρει, με πρωταγωνιστή έναν πασίγνωστο ομοεθνή συνάδελφό του, το εξής συγκλονιστικό: «Εάν ο Σαίξπηρ επέστρεφε στη γη αύριο, και αν διαπιστωνόταν ότι η αγαπημένη του ψυχαγωγία ήταν ο βιασμός μικρών κοριτσιών σε σιδηροδρομικά βαγόνια, δεν θα έπρεπε να τον καταδώσουμε, για τον λόγο του ότι θα μπορούσε να γράψει έναν άλλο Βασιλιά Ληρ».
Le jeu lugubre
Η παραπάνω σκέψη πιθανότατα ακούγεται το λιγότερο υπερβολική σε πολλούς, όμως ο Όργουελ ανέλυσε ακόμα περισσότερο το φαινόμενο της εκκεντρικότητας του Σαλβαντόρ Νταλί. Δεν αρνήθηκε την αρρωστημένη αντίληψη του ζωγράφου, πιστεύοντας μάλιστα πως«ξεκάθαρα χρήζει διάγνωσης». Όμως από την άλλη, αποδέχεται τον Σαλβαντόρ Νταλί ως εξαίρετο καλλιτέχνη με αρρωστημένη νοημοσύνη ο οποίος «μεγάλωσε στο διεφθαρμένο κόσμο της δεκαετίας του είκοσι, όταν η εκλέπτυνση ήταν πάρα πολύ διαδεδομένη και κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα κατακλυζόταν από αριστοκράτες και εισοδηματίες οι οποίοι είχαν παρατήσει τον αθλητισμό και την πολιτική και εμπορεύονταν την Τέχνη». Με άλλα λόγια ο Νταλί αποτελούσε απλά ένα «σύμπτωμα της αρρώστιας του κόσμου». Μια αρρώστια που αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στα έργα του.
Ποια είναι η δική σας άποψη για όλα τα παραπάνω;
Υπάρχουν όρια στην Τέχνη;
Αν ναι, πότε τίθενται;
Δώστε την απάντησή σας, συμμετέχοντας στην έρευνα (σε αγγλική γλώσσα)
που σας προτείνουμε και αξιολογώντας τα έργα που θα βρείτε σε αυτή!
Για να ξεκινήσετε, κάντε κλικ εδώ
