Μια έκθεση αφιερωμένη στη γυναίκα. Φωτογραφικό υλικό ντυμένο με την καταπληκτική ποιητική συλλογή της Ισπανίδας Leire Bilbao. Η Κριστίνα Μπράτουσκα εκθέτει μια σειρά από φωτογραφίες στη Λήμνο, καθώς μετρά το πέμπτο καλοκαίρι της στο νησί, από όπου προέρχονται τα δυο της παιδιά.
Η μήτρα είναι το όργανο από το οποίο ξεκινήσαμε όλοι το ταξίδι της ζωής. Από τον κρατήρα της, η λάβα, μια μάζα ρευστή και διάπυρη, κυλά σαν κόκκινος χείμαρρος έξω από τα χείλη και καθώς κατεβαίνει προς τα κάτω, καίει ό,τι βρεθεί στον δρόμο της. Μαζί με τις φωτογραφίες εκθέτει ένα προσωπικό βίωμα σκαλισμένο πάνω στον γύψο. Παύει να είναι προσωπικό. Αυτό τους αφορά όλους.
Νιώθει την ανάγκη να ορίσει εκ νέου τον εαυτό της, να μιλήσει για το σώμα-πηγή ηδονής και πόνου, να ξεγυμνώσει τη γλώσσα φτάνοντας ως τον πυρήνα του ιδιωτικού βίου. Δεν φοβάται το σώμα της και το τι θα πει ο κόσμος. Θα μιλήσει δίχως περιστροφές για τα μικρά πράγματα της καθημερινής ζωής. Η περίοδος, η εμμηνόπαυση, η εγκυμοσύνη δεν αποσιωπώνται. Περιγράφονται θαρρετά γιατί είναι μέρος της γυναικείας εμπειρίας, του γυναικείου σώματος, το οποίο δεν εμφανίζεται παρά μόνο ακρωτηριασμένο στο μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Ένα είδος άτυπης γυναικείας αλληλεγγύης γεννιέται με κάθε νέα γέννα που ξεπερνά χρονικά και γεωγραφικά σύνορα, δημιουργώντας απρόσμενες συγγένειες και δεσμούς.
“…και μέσα μου εφορμά το βουητό σμήνους πουλιών τις μέρες με βροχή που ως τον λαιμό πασχίζουν να βγουν από τα σπλάχνα μου μία κραυγή κι ύστερα κι άλλη κι ύστερα κι άλλη που δεν είχα ακούσει ως τώρα ποτέ με την οποία διαμαρτύρονται οι μάνες των μανάδων των μανάδων”. | BILBAOLEIRE
Βρυχώμαι όπως το δάσος στη νύχτα σκοτεινή κι ανοιχτή εξαιτίας αυτής της κρυφής αλήθειας μέσα απ’ το ηφαίστειο του φύλου μου. Βρυχώμαι μ’ αυτήν τη δύναμη που με σπρώχνει να δοθώ, να δημιουργήσω, ν’ απελευθερωθώ. Βρυχώμαι καθώς βυζαίνουν αυτά τα στήθη τα πεσμένα από την κούραση. Πρέπει να μάθεις να αναπνέεις κάτω από το νερό. | Από την ποιητική συλλογή ΝΕΡΑ ΜΑΝΕΣ (ETXEKO URAK)
