Κρίνοντας εξ ιδίων, οι “ταξιδιώτες” μάλλον αποτελούν ράτσα τα μέλη της οποίας τείνουν να χαρακτηριστούν «μισάνθρωποι» και χρησιμοποιούν συχνά το ταξίδι σαν δικαιολογία για να βρουν την υγειά τους και την ησυχία τους.
Αναπόφευκτα το υλικό της συγκεκριμένης ράτσας δεν είναι καθόλου ανθρωποκεντρικό και στρέφει το φακό της σε άλλα δίποδα μόνο όταν προκύψει κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον (ένα παραδοσιακό επάγγελμα, μια γιορτή και ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του χιλιετίες πριν κ.λπ.).
Πολλές φορές διαθέτει αρχαιολατρία και φυσικά αγαπά περισσότερο να βρίσκεται ανάμεσα σε ζώα και όχι σε όμοιούς του. Μπορεί να αφιερώσει υπερβολικά πολλές ώρες στη φωτογράφηση ενός αρχαιολογικού χώρου, με κίνδυνο να γίνει κατακόκκινος από τον ήλιο και να τρέχει για αλοιφές.
Χρόνια πριν, την περίοδο άνθησης των ελληνικών ταξιδιωτικών περιοδικών, ο κλάδος είχε γνωρίσει μια άνευ προηγουμένου «εισβολή» από επαγγέλματα που διέθεταν την ευκολία της μετακίνησης. Ηθοποιοί, ξεναγοί, γιατροί και πολλοί άλλοι, φρόντισαν να «καλομάθουν» τους (εξίσου ένοχους) εκδότες, με πολύ φθηνό και κακό υλικό, γεμίζοντας σελίδες επί σελίδων, ώσπου μια μέρα οι αξιοπρεπείς τιμές απλά έπαψαν να υφίστανται, καθιστώντας σήμερα την ταξιδιωτική Φωτογραφία είδος που σπάνια αμείβεται.
«Μόνο ασπρόμαυρο»
Την εποχή του φιλμ, ναι, το καταλάβαινα απόλυτα. Τώρα όμως, με τις ψηφιακές μας μηχανές, δεν είναι εντελώς ανόητο και ανεπανόρθωτα ζημιογόνο να φωτογραφίζει κανείς έχοντας θέσει τον εξοπλισμό του σε λειτουργία ασπρόμαυρης καταγραφής;
Δεν είναι προτιμότερο να αποκτήσει και να γυμνάσει την οπτική αντίληψη να αντιλαμβάνεται τι από όλα αυτά που βλέπει τριγύρω του θα αποδοθεί άριστα σε τονικότητες του γκρι και τι όχι, και να μάθει να αξιοποιεί κατάλληλα κάποιο ανάλογο πρόγραμμα επεξεργασίας που θα κληθεί απλά να υλοποιήσει αυτό που ήδη είχε οραματιστεί σωστά;
Ευχή και κατάρα σας δίνω: να φωτογραφίζετε έγχρωμα, χωρίς εφέ, χωρίς τσιριτζάντζουλες και εκ των υστέρων να δουλεύετε τα ασπρόμαυρά σας, ειδικά αν πρόκειται για πορτραίτα.