Ο μεγαλύτερος εν ζωή αμερικανός δραματουργός Edward Albee, έγραψε πριν δεκατρία χρόνια, ένα ποίημα εμπνευσμένο από μια φωτογραφία του διάσημου έλληνα ζωγράφου και φωτογράφου Δημήτρη Γέρου. Πέντε χρόνια πριν, ο Γέρος, ξαναδιαβάζοντας το ποίημα, εμπνεύστηκε με τη σειρά του μερικές ακόμη φωτογραφίες που τις τύπωσε σε ένα 44σελιδο βιβλίο.
Την εισαγωγή του βιβλίου έχει γράψει ο διακεκριμένος ποιητής και τεχνοκριτικός John Wood. Παρατηρεί, μεταξύ άλλων:
Αλλά τι είναι αυτό που βλέπουμε στον Νάρκισσο του Γέρου; Είναι το ίδιο όμορφος με αυτό που θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ήταν ο αρχικός Νάρκισσος – τι τρέχει όμως με τα σαλιγκάρια; Τι κάνουν αυτά εκεί; Γιατί τα αφήνει να κυκλοφορούν στο σώμα του; Τι θέλει να πει ο Γέρος; Η καλλιτεχνική έμπνευση είναι συχνά συνειδητή, ειδικά σε λογοτεχνικά έργα, αλλά στις εικαστικές τέχνες συχνά έχει κάτι το υποσυνείδητο που υψώνεται μυστηριωδώς από τα μύχια του καλλιτέχνη, από την ιστορία των όσων έχει δει και έχει φτιάξει.
Οι ιστορικοί της τέχνης παθιάζονται να ανακαλύπτουν την πηγή των εμπνεύσεων, και έτσι διαβάζουμε ότι σημαντική επιρροή για τις Δεσποινίδες της Αβινιόν υπήρξαν οι αφρικανικές μάσκες που είχε δει ο Πικάσο. Πρόκειται ωστόσο για προφανή και ανούσια παρατήρηση. Οι Δεσποινίδες του Πικάσο ξεπήδησαν από μέσα του και από όλα όσα είχε δει και δημιουργήσει στο παρελθόν. Ήρθαν από την ιδιοφυΐα του Πικάσο, ακριβώς όπως ο σύγχρονος Νάρκισσος του Γέρου προήλθε από την ιδιοφυΐα του, τη δική του έμπνευση και τη δική του προφητική δύναμη.
Ας σημειωθεί τέλος ότι ο Albee, ο οποίος συνδέεται με μακροχρόνια, σταθερή, φιλία με τον Δημήτρη Γέρο, έχει γράψει και τον πρόλογο για ένα άλλο βιβλίο του Γέρου, το Shades of Love, που κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Insight του Σαν Φρανσίσκο και το οποίο η American Library Association κατέταξε στα 10 καλύτερα βιβλία της χρονιάς.