Αν κάποιος σας πει: «σου δίνω όσο χώρο θέλεις, σε έντυπο ή σε ψηφιακό μέσο, να γράψεις ό,τι θέλεις σχετικό με τη φωτογραφία, όπως θέλεις, όποτε θέλεις, όσες φορές θέλεις» τι θα σκεφτείτε;
Εγώ σκέφτομαι μετά από όσα έχω “δει” πως εμείς εδώ στην μικρή Ελλάδα είμαστε μπροστά σε θέματα ανθρωπισμού και ευαισθησίας. Εδώ γεννήθηκε η λογική, η φιλοσοφία, η δημοκρατία (αν και μερικές φορές υπερβάλουμε και θεωρούμε όλους τους άλλους βάρβαρους).
Η σκέψη του διαβασμένου θα πάει ίσως σε κάτι σαν και αυτό:
-“ποιός είναι αυτός που του δίνουν το ελεύθερο να πει ό,τι του κατέβει”;
-“άσε να δούμε τι θα μας πει που δεν μας το είπανε οι άλλοι”.
Λοιπόν, εδώ και μερικά χρόνια απόκτησα τη κακή συνήθεια να σκέφτομαι εγγράφως ενάντια στις συμβουλές φίλων.
Μια και πάντα σκεφτόμουν πολλά θέματα ταυτόχρονα, το PC με βοήθησε να καταγράφω και να εκθέτω τις σκέψεις μου βάζοντας κάποιο φρένο. Με βόλεψε να κόψω και να ράψω (cut & paste), κάτι σαν το κάδρο που επιλέγω. Αν ήμουν αναγκασμένος να χρησιμοποιήσω κόλλα αναφοράς και πένα με μελάνι, θα έδινα μια σελίδα άδεια, με ημερομηνία, υπογραφή και μια σημείωση:
-“αρκετά έκανα, είναι η σειρά σας”.
Αλλά η πρόκληση τώρα είναι μεγάλη και η συγγραφή εύκολη, σχετικά.
Το θέμα μου: Ανοησίες και δημιουργία
Eν έτει 2021, έχω κλείσει τα 72 και είμαι “είδος προς εξαφάνιση”!
Τι να σκέφτομαι όταν βλέπω φωτογραφίες μου από μια Ελλάδα που άλλαξε – χάθηκε. Ευτυχώς, υπάρχει ηλεκτρονικός υπολογιστής και ψηφιακή φωτογραφική για τις επισημάνσεις. Ατυχώς όμως πρέπει να κάθομαι με τις ώρες μπροστά του, και δεν με ωφελεί. Η ζωή μου ως φωτογράφος δεν ήταν καθισιό, ήταν εκεί έξω….
Ως φωτογράφος, συνάμα τεχνίτης και δημιουργός (θέλω ταπεινά να πιστεύω πως είμαι), σκέφτομαι πως το άλμα από τον αυστηρό έλεγχο της φωτογραφίας στη πλήρη ελευθερία της σκέψης με τρομάζει.
Εγώ δηλαδή, τι να σας πρωτοπώ για τη φωτογραφία;
Ποιο είδος φωτογραφίας από όλα;
Να σας πω για τις εμπειρίες και τις έρευνές μου;
Να σας πω για μηχανές και βιβλία;
Να αναφερθώ σε μεγάλους φωτογράφους;
Να ανοίξω το θέμα για σημαντικές κινηματογραφικές μορφές, σκηνοθέτες και φωτογράφους, από τους οποίους διδάχτηκα βλέποντας;
Να πω για τις δυνατότητες αλλά και τις υπερβολές του Internet;
Άκουσα στο βάθος της σκέψης μου μια φωνή: Ανοησίες! Ναι, ανοησίες!
Α, μάλιστα, αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό φωτογραφικό θέμα!
Όλοι τραβάμε στην αρχή ανόητες φωτογραφίες, απλά γιατί έτσι μας αρέσει. Αλλά δεν είναι κακό αυτό, αρκεί να μη μείνουμε εκεί.
Και εγώ κάπως έτσι άρχισα μόνος και αβοήθητος. Θεωρούσα τέχνη το να πάρω μια φωτογραφία ακούνητη και σωστά φωτισμένη! Ήμουν υπερήφανος! Είχα πιστέψει πως το παν στη φωτογραφία είναι τεχνική γνώση!
Ο καθένας σήμερα παίρνει καινούριο “έξυπνο” τηλέφωνο με μεγαλύτερη ανάλυση για να τραβάει όποια ανοησία δει. Όλα τα κάνει και μια φτηνή κόμπακτ με μερικές δεκάδες ειδικά προγράμματα. Με το ίδιο τηλέφωνο στο χέρι οδηγεί ο άλλος το αυτοκίνητό του, σκοτώνει και σκοτώνεται! Ποια τεχνική λοιπόν;
Ωστόσο, αν η σκόπευση ήταν πιο εύκολη, κι αν μόνο τραβούσε φωτογραφίες, το κινητό σου μαθαίνει να πηγαίνεις κοντά στο θέμα, κάτι που έχουμε ξεχάσει με τους φακούς υπέρ-ζουμ των ρεφλέξ και των κόμπακτ. Αλλά η λύση ήταν, είναι και θα είναι μια μηχανή ρεφλέξ, με ένα καλό και φωτεινό φακό, τουλάχιστον.
Έχω καταγράψει πως οι περισσότεροι ερασιτέχνες δεν καταφέρνουν να δουν φωτογραφικά – αρκούνται στις αναμνηστικές και στις αυτοφωτογραφίες. Είναι η εποχή της αβάσταχτης ελαφρότητας της ερασιτεχνικής φωτογραφίας! Διασκεδαστικές ανοησίες; Ίσως.
Εμένα η φωτογραφία από την αρχή της ασχολίας (1968) μου προσφέρει μόνο αισθητική απόλαυση (λήψη και θέαση φωτογραφιών). Δεν έχω καμιά απολύτως αντίρρηση με τις “δημιουργικές” ανοησίες. Το να θέλει όμως κάποιος να με πείσει να τις δεχτώ ως τέχνη, θεωρώ πως διάλεξε λάθος άνθρωπο – έχω άποψη και μάλιστα τεκμηριωμένη.
Έχω γράψει πλήρες άρθρο σε περιοδικό σχετικά με τις κακές και ανόητες φωτογραφίες. Έχω δείξει πως κάποιες από τις ανόητες – κακές φωτογραφίες, είναι ξεκάθαρα πολύ πιο καλές από κάποιες φτιασιδωμένες “φωτοσουπιές”!
Εκτός από ανιστόρητος λαός είμαστε και ανιστόρητοι φωτογράφοι – λίγοι έχουν ασχοληθεί με την ιστορία της φωτογραφίας όπου καταγράφονται τάσεις, σχολές, και περίοδοι με κάθε λογής φωτογραφίες.
Πιστεύω πως η καλλιτεχνική δημιουργία βοηθάει τον άνθρωπο να αντιληφθεί το μεγαλείο όποιου θεού πιστεύει. Μέγα είναι το μυστήριο της δημιουργίας, ο δημιουργικός φωτογράφος θα μπορέσει να διδαχτεί από όσα υπάρχουν γύρω του, αλλά που δεν τα βλέπει εξαρχής “δια γυμνού οφθαλμού”. Ο φακός της φωτογραφικής μηχανής λειτουργεί ως φωτοπαγίδα του χώρο-χρόνου. Το κάδρο και ο φακός, το ασπρόμαυρο ειδικά, είναι που βοηθάνε να δούμε αυτό που μας διαφεύγει από την ορατή πραγματικότητα.
Ο Παράδεισος είναι εδώ στη γη, είναι εκεί όπου η φύση ακολουθεί το δρόμο της και ο άνθρωπος προσπαθεί να επέμβει στο χάος και στο δημιουργικό της έργο το δυνατό λιγότερο. Λατρεύω τον Τέρενς Μάλικ γι’ αυτό το κινηματογραφικό του κόλλημα.
- 1η δημοσίευση: Photonet 217 – αποκτήστε το με ένα κλικ εδώ!
- Φωτό: congerdesign
