Tην Κυριακή 16/10/22, από τις 11πμ ως τις 6μμ, oι επισκέπτες και οι επισκέπτριες του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, είχαν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν, στην αίθουσα Φάρος, μία έκθεση φωτογραφίας της Jo-Anne McArthur, μια βραβευμένης φωτορεπόρτερ που καταγράφει την (κακο)μεταχείριση των ζώων από τον άνθρωπο.
Η πρωτοβουλία της διοργάνωσης ανήκε στη ΜΚΟ A Promise to Animals. Η έκθεση ήταν βασισμένη στο βιβλίο HIDDEN: Animals in the Anthropocene της δημιουργού και φιλοξένησε εικόνες τόσο δικές της όσο και των συνεργατών της.
H McArthur, η οποία κατάγεται από το Τορόντο του Καναδά, έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 60 χώρες για να φωτογραφίσει τη μεταχείρισή τους από τους ανθρώπους για το μη κερδοσκοπικό φωτογραφικό της πρακτορείο, We AnimalsMedia.
Είναι συγγραφέας δύο ακόμα βιβλίων, με τίτλο We Animals και Captive. Έχει λάβει διακρίσεις όπως Φωτογράφος Άγριας Ζωής της Χρονιάς, Φωτογράφος Φύσης της Χρονιάς, BigPicture, Διεθνείς Εικόνες της Χρονιάς (POYI) και το Παγκόσμιο Βραβείο Φωτογραφίας Ειρήνης.
Η δουλειά της έχει δημοσιευτεί σε εκατοντάδες μέσα ενημέρωσης. Η δουλειά της είναι διαθέσιμη δωρεάν σε οποιονδήποτε υποστηρίζει τα ζώα, μέσω του ιστότοπου WeAnimals Media.
Για τις ανάγκες της έκθεσης επισκέφθηκε τη χώρα μας και κατά τη διάρκεια της παραμονής της παραχώρησε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον Σωτήρη Σκουλούδη για το Newsbomb.
Ακολουθούν τα σημαντικότερα σημεία της:
Κυρία McArthur, πώς θα παρουσιάζατε τη δουλειά σας και την έκθεση HIDDEN;
Είναι ένα φωτορεπορτάζ για τα ζώα, σε μια εντελώς νέα κατηγορία όμως. Σχεδόν όλοι φωτογραφίζουν την άγρια ζωή ή τα κατοικίδια – κανείς όμως δεν ασχολείται με τα δισεκατομμύρια ζώα στις φάρμες, στη βιομηχανική παραγωγή, στην ψυχαγωγία ή στα επιστημονικά πειράματα. Πρόκειται, όπως καταλαβαίνετε, για θέματα που τα τυπικά ΜΜΕ δεν τα απασχολούν, ενώ και η κοινωνία δεν θέλει να τα «βλέπει».
Δεν θέλουμε να τα βλέπουμε ή δεν ξέρουμε που να κοιτάξουμε;
<…> Εγώ θεωρώ ότι οι περισσότεροι δεν θέλουν να κοιτάξουν. Αν ρωτήσεις τον κόσμο αν τους αρέσουν τα ζώα, οι πιο πολλοί θα απαντήσουν καταφατικά. Ωστόσο, δεν ζούμε με τρόπο που να συνάδει με την απάντησή μας. Διότι πολλοί που θα δουν αυτές τις εικόνες θα νιώσουν προσωπικά προσβεβλημένοι – καθώς συντελούν σε αυτό που γίνεται. Και ο κόσμος γενικά αποφεύγει καταστάσεις που θα τον κάνουν να νιώσει ότι φταίει προσωπικά. Φυσικά, και η βιομηχανία κάνει ότι μπορεί προκειμένου να μην διαρρέουν προς τα έξω αυτές οι εικόνες…
Εσείς πώς έχετε πρόσβαση εκεί;
Συνήθως, απλά με… «καταπάτηση». Αλλά αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να αποκτήσεις πρόσβαση σε αυτές τις εικόνες και να δείξουμε την κατάσταση όπως πραγματικά είναι. Πηγαίνουμε ως φωτορεπόρτερ σε μέρη που δεν μας θέλουν, αυτό θυμίζει μερικές φορές το πολεμικό ρεπορτάζ. Υπάρχουν και περιπτώσεις που μας έχουν καλέσει μόνοι τους σε κάποια φάρμα – στις περιπτώσεις αυτές όμως παρατηρούμε ότι κάνουν ετοιμασίες πριν πάμε, καθαρίζουν, βελτιώνουν τις συνθήκες για όσο είμαστε εκεί…
Αν μπορείτε να μας περιγράψετε με λόγια, τι είναι αυτό που διαπιστώνετε, συνήθως, σε αυτές τις εξορμήσεις σας…
Για παράδειγμα, σε ένα εκτροφείο πουλερικών. Τα κοτόπουλα εκκολάπτουν περίπου μια ντουζίνα αβγά τον χρόνο σε κανονικές συνθήκες. Στον εγκλεισμό, περισσότερα από 300. Αυτό επιβαρύνει δραματικά το σώμα τους, ενώ τα τροποποιούνε γενετικά για να το καταφέρουν αυτό. Συνήθως, εκεί τα κρατάνε 18 μήνες και μετά, επειδή από εκεί και πέρα παράγουν λιγότερο, τα σκοτώνουν και τα μετατρέπουν σε τροφή για άλλα ζώα. Φανταστείτε, ότι εκτός αιχμαλωσίας, τα πουλερικά ζουν μέχρι 10 χρόνια. <…> Να σας πω για ένα μεγάλο χοιροστάσιο. Αυτό που δεν μπορεί να φανεί από τις φωτογραφίες, είναι η μυρωδιά. Την αντιλαμβάνεσαι πολύ πριν μπεις στον χώρο και μέσα εκεί τα μάτια σου δακρύζουν από τη μπόχα. Και φανταστείτε, τι περνάνε τα γουρούνια που έχουν πολύ πιο δυνατή όσφρηση από εμάς – μυρίζουν μανιτάρι δύο μέτρα μέσα στη γη. Φανταστείτε το βασανιστήριο. Όταν τα γουρούνια κυοφορούν, τοποθετούνται σε ειδικά στενά σκοτεινά κλουβιά -τα οποία σε κάποιες χώρες έχουν απαγορευτεί ακριβώς λόγω της σκληρότητας του μέτρου- και εκεί, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να σηκωθούν ελάχιστα και να καθίσουν, ούτε καν να στρίψουν. Εκεί, φυσικά αφοδεύουν και ζουν μέσα στα περιττώματά τους – και μιλάμε για πολύ καθαρά ζώα από φύσης τους. Εκεί, ζουν επί 4 μήνες και από τη μία εγκυμοσύνη στην άλλη.
<…> Νιώθουν αυτά τα ζώα ευτυχία ή δυστυχία;
Το θέμα δεν είναι τι θεωρώ εγώ. Το θέμα είναι τι λέει η επιστήμη για αυτό που με ρωτάτε. Και η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Ναι. Όλα αυτά αναλύονται και στο νέο επιστημονικό πεδίο, αυτό της ηθικής των ζώων. Οι επιστήμονες επί δεκαετίες έψαχναν σημάδια για τα συναισθήματα ή και το αίσθημα συμπόνιας των ζώων και στη σύγχρονη εποχή έχουν καταλήξει ότι αυτά ισχύουν, όπως και σε άλλα θηλαστικά…
Πρέπει να έχετε γερό στομάχι…
Έχω. Αυτή η δουλειά είναι πολύ οδυνηρή κυρίως διότι δεν μπορώ να βοηθήσω τα ζώα που υποφέρουν μπροστά μου. Επίσης, πάντα νιώθω φόβο, όταν βάζω τον εαυτό μου σε κίνδυνο με το να «εισβάλλω» κρυφά σε αυτούς τους χώρους. Μπορεί να καταλήξω στο δικαστήριο, στη φυλακή, ή και να με δείρουν επί τόπου. Μέχρι τώρα την έχω γλιτώσει, σε άλλους όμως σαν κι εμένα έχει συμβεί.
Ποιο είναι το όραμά σας λοιπόν;
Έχω βραχυπρόθεσμους στόχους και μακροπρόθεσμες ελπίδες. Αν είχα μόνο μακροπρόθεσμους στόχους, θα πάθαινα κατάθλιψη, διότι η αλλαγή επέρχεται πολύ αργά. Για αυτό, έχω σταθερούς βραχυπρόθεσμους στόχους, δηλαδή να παρέχω υλικό σε ΜΚΟ και να πετυχαίνω μικρές νίκες για τα ζώα. Νίκη. είναι να εμπνέω κι άλλους ακτιβιστές και φωτογράφους να κάνουν το ίδιο.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη με ένα κλικ εδώ!
- Φωτό: Diego San
