Συνεχίζοντας το αφιέρωμά μας, που έχει στόχο να καταδείξει την καθοριστική συμβολή των γυναικών στην εξέλιξη της φωτογραφίας, γνωρίζουμε άλλη μία σπουδαία δημιουργό, που ξεχώρισε για τη βοτανική, γυμνή και βιομηχανική φωτογραφία της.
Η Cunningham γεννήθηκε στο Portland του Oregon. Ήταν το πέμπτο από τα 10 συνολικά παιδιά της οικογένειας. Πήρε το όνομά της από την ηρωίδα του Σαιξπηρικού έργου, Cymbeline.
Το 1901, στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών, αγόρασε την πρώτη της κάμερα (4×5 ιντσών) μέσω ταχυδρομικής παραγγελίας από την Αμερικανική Σχολή Τεχνών στο Scranton της Πενσυλβανίας. Κατά την διάρκεια των σπουδών της στο πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, στην πόλη του Seattle, έρχεται σε επαφή με το έργο της Gertrude Käsebier. Με τη βοήθεια του καθηγητή χημείας της, Dr. Horace Byers, άρχισε να μελετάει τη χημεία πίσω από τη φωτογραφία, φωτογραφίζοντας φυτά για το τμήμα βοτανικής. Το 1907, η Cunningham αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον με πτυχίο στη χημεία. Η διατριβή της είχε τίτλο “Modern Processes of Photography”.
Aυτοπορτρέτο,1909 (πηγή: Wikipedia).
Αμέσως μετά την αποφοίτησή της πήγε να εργαστεί στο στούντιο του Edward S. Curtis στο Seattle, αποκομίζοντας έτσι ακόμα περισσότερες γνώσεις.
Στη συνέχεια άνοιξε το δικό της στούντιο και σιγά σιγά η δουλειά της άρχισε να κερδίζει την αναγνώριση. Το 1913 δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο “Photography as a Profession for Women”. Με αυτόν τον τρόπο θέλησε να προσκαλέσει και άλλες γυναίκες να ασχοληθούν με τη φωτογραφία. Μια τέτοια άτυπη πρόσκληση είχε δεχθεί εξάλλου και η ίδια από την Gertrude Käsebier.
H Cunningham δεν περιορίστηκε ποτέ σε ένα μόνο είδος ή στιλ φωτογραφίας. Της άρεσε πάντα να μαθαίνει κάτι καινούργιο.
Το 1914, τα πορτραίτα της Cunningham προβλήθηκαν στη Διεθνή Έκθεση Εικόνας της Νέας Υόρκης.
Το 1915 παντρεύτηκε, και ο τότε σύζυγός της, Roi Partridge, πόζαρε για μια σειρά γυμνών φωτογραφιών. Τα γυμνά της αξιολογήθηκαν θετικά, παρά το γεγονός ότι ήταν ένα θέμα ταμπού για μια γυναίκα καλλιτέχνη την εποχή εκείνη.
Το 1920, μετακόμισε μαζί με την οικογένειά της στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί ανέπτυξε ακόμη πιο εκλεπτυσμένο στυλ στις λήψεις της, δείχνοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα μοτίβο και στη λεπτομέρεια.
Επιστρέφοντας εκεί απ’ όπου (τη βοτανική φωτογραφία) μεταξύ 1923 και 1925 πραγματοποίησε μια σε βάθος μελέτη της μαγνόλιας. Αργότερα έστρεψε την προσοχή της προς τη βιομηχανική φωτογραφία, δημιουργώντας αρκετές σειρές βιομηχανικών τοπίων στο Los Angeles και το Oaklant.
Το 1929, η Cunningham άλλαξε για άλλη μια φορά κατεύθυνση, δείχνοντας περισσότερο ενδιαφέρον για την ανθρώπινη μορφή, δίνοντας έμφαση ιδιαίτερα στα χέρια καλλιτεχνών και μουσικών. Αυτό το ενδιαφέρον την οδήγησε συνεργασία με το Vanity Fair, για το οποίο φωτογράφιζε επώνυμους χωρίς make-up.
Το 1945, η Cunningham, που ήταν ιδρυτικό μέλος του περίφημου f/64 προσκλήθηκε από τον Ansel Adams να δεχτεί μια θέση ως μέλος (faculty member) στο Τμήμα Καλλιτεχνικής Φωτογραφίας της Σχολής Καλών Τεχνών στην Καλιφόρνια. Η Dorothea Lange και η Minor White συμμετείχαν επίσης.
Το 1973, τρία χρόνια πριν φύγει απο τη ζωή, εικόνες της εκτέθηκαν στο Φεστιβάλ φωτογραφίας Rencontres d’Arles στη Γαλλία, μέσω της ομαδικής έκθεσης Τρεις Αμερικανίδες φωτογράφοι: Imogen Cunningham, Linda Connor, Judy Dater.
Κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα, αξίζει να θυμηθούμε την κλασική πλέον απάντησή της στην ερώτηση ποια από τις φωτογραφίες της ήταν η αγαπημένη της: “αυτή που θα τραβήξω αύριο!”
- Φωτό στην κορυφή της σελίδας: Dream, 1910 (πηγή: Wikipedia).
