Γυρίζοντας 46 χρόνια πίσω, σε μια Αθήνα τελείως διαφορετική από σήμερα, στην οδό Καραγιώργη Σερβίας, δίπλα από το Υπουργείο Οικονομικών, υπήρχε ένας μεγάλος υπόγειος χώρος, που για εμένα ήταν ο παράδεισος των φωτογραφικών της Αθήνας. Η ταμπέλα έγραφε «ΗΣΑΪΑΔΗΣ – ΔΑΜΚΑΛΙΔΗΣ»: ήταν η κορυφαία αποθήκη φωτογραφικών της εποχής, η οποία εξυπηρετούσε την πλειοψηφία των Ελλήνων φωτογράφων, κυρίως σε χαρτιά και φιλμ ILFORD και AGFA, αλλά και σε εκτυπωτικά μηχανήματα, χημικά – αξεσουάρ κ.λπ.
Ήμουν τακτικός πελάτης, μιας και μόλις είχα αρχίσει την ενασχόληση μου με τη φωτογραφία ως βοηθός του (θείου μου) Σπύρου Μελετζή. Κάθε φορά που πήγαινα για αγορές ή για να πληρώσω τα χαρτιά και φιλμ, που έφερναν στο θείο Σπύρο, χάζευα τις μηχανές, ρώταγα για τα φιλμ (τα περίφημα τότε Ilford FP4 ή HP5 των 125 & 400 ΑSA αντίστοιχα) και ένιωθα ιδιαίτερη χαρά και ευγνωμοσύνη για τον Αγάπιο, τον ευτραφή και πάντα χαμογελαστό και πρόθυμο υπάλληλο της εταιρίας, ο οποίος προσπαθούσε να μου λύσει όλες τις απορίες και να με ενημερώσει για ό,τι καινούριο έφερναν.
Εγώ με τη σειρά μου, όταν επέστρεφα στο εργαστήριο του θείου Σπύρου (πάντα καθυστερημένος, μιας και δεν ξεκόλλαγα εύκολα από το θαυμαστό αυτό μέρος) τον …ζάλιζα κυριολεκτικά, προτείνοντάς του να πάρουμε λ.χ. το νέο χαρτί της Ilford για δοκιμή, να ελέγξουμε την ποιότητα στα χλωροβρομιούχα χαρτιά της Agfa, να γνωρίσουμε στην πράξη τα νέα φώτα ιωδίου κ.λπ.
Δεν ήταν λίγες οι φορές, κατά τη διάρκεια των παραπάνω επισκέψεών μου, όπου με πλησίαζε για να με εξυπηρετήσει ο ίδιος ο Θωμάς Δαμκαλίδης: ένας εξαιρετικά ευγενής και διακριτικός μεσήλικας (τότε). Πάντοτε με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη, και με μια ευγένεια και λεπτότητα στη συμπεριφορά του, η οποία κυριολεκτικά με σκλάβωνε. Ήταν διαρκώς πρόθυμος να μου εξηγήσει τα πάντα αναλυτικά, και παράλληλα να μου λύσει όλες τις πιθανές απορίες. Όταν έμαθε ότι ήμουν ανιψιός του Σπύρου Μελετζή, μου πρότεινε να προμηθεύομαι ό,τι χρειαζόμουν από εξοπλισμό και για προσωπική μου χρήση, με πρόσθετη μάλιστα έκπτωση και ευκολίες πληρωμής. Η πρότασή του στηριζόταν προφανώς και στην φερεγγυότητα του θείου Σπύρου. Είχαν σημαντική συνεργασία, αφού ο τελευταίος αφενός είχε διαρκώς ανάγκη για μεγάλες ποσότητες φωτογραφικών χαρτιών και φιλμ, αφετέρου ποτέ δεν έκανε παζάρια. Έτσι υπήρχε μια αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους.
Αυτή τη σημαντική προσωπικότητα, με την τόσο επιτυχημένη οικογενειακή όσο και επαγγελματική πορεία, που μάλιστα ευτύχησε να έχει άξιους συνεχιστές της εταιρίας του, οι οποίοι την κατέστησαν Νο 1στην Ελλάδα στα φωτογραφικά, ήρθε η δυσάρεστη στιγμή να την αποχαιρετήσουμε, το περασμένο Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015.
Υπερπλήρης ημερών, ο Θωμάς Δαμκαλίδης κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Εκατοντάδες συνεργάτες, πελάτες και φίλοι του ήταν εκεί, και είχαν να πουν μόνο τα καλύτερα λόγια για τον «κύριο Θωμά», όπως όλοι τον αποκαλούσαν.
Ειλικρινά νιώθω λύπη γιατί λιγοστεύουν οι άνθρωποι παρόμοιου βεληνεκούς από τον χώρο μας, όπου εκλείπουν, ολοένα και περισσότερο, οι σχέσεις εμπιστοσύνης, αμοιβαίου σεβασμού και φιλίας μπροστά στο άγχος του κέρδους και του χρήματος.
Θέλω να πιστεύω ότι οι απόγονοί του, συναισθανόμενοι το βάρος του ονόματος που φέρουν, θα διατηρήσουν και στο μέλλον αυτήν την εξαιρετική εικόνα του γεννήτορα και δημιουργού του σημερινού θεαματικού οικοδομήματος της εταιρίας, και θα πράξουν τα δέοντα ώστε να συνεχίσουν στα βήματά του.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του, και ας αναπαύεται εν ειρήνη…
