O Άγγελος Τζωρτζίνης έρχεται να συνεχίσει επάξια την μακρά πορεία του ήδη διεθνώς αναγνωρισμένου ελληνικού φωορεπορτάζ στην παγκόσμια φωτογραφική σκακιέρα. Ωστόσο η δουλειά του νέου Έλληνα φωτογράφου, εκτός της ευρύτατης ήδη αναγνώρισής της, ακολουθεί μεν τα χνάρια, ξεχωρίζει όμως σαφώς από τη δουλειά των περισσοτέρων ήδη γνωστών Ελλήνων φωτορεπόρτερ και φωτογράφων. Οι φωτογραφίες του Άγγελου Τζωρτζίνη συνδυάζουν με έναν εντυπωσιακό τρόπο τις παραδοσιακές φωτογραφικές αξίες και την παραδοσιακή φωτογραφική αισθητική, με τη ματιά, τις ανησυχίες και το νεύρο του νέου Έλληνα, στην σύγχρονη Ελλάδα αυτής της ταραγμένης εποχής και τελικά, με τον τρόπο τους, γράφουν την ιστορία του καιρού μας.
Για τις επιτυχίες του Άγγελου Τζωρτζίνη έχουμε γράψει ήδη αρκετές φορές στις σελίδες του Photonet. Ο ίδιος είναι νεότατος στην ηλικία αλλά με αρκετή πλέον εμπειρία τόσο από την προσωπική προσπάθεια ενός νέου φωτογράφου σε αυτήν την εποχή και κυρίως στη χώρα μας, αλλά και από τα δεινά της κοινωνίας, την ιστορία της οποίας οι φωτογραφίες του έρχονται να καταγράψουν και να «φωνάξουν».Έχοντας δουλέψει σε ελληνικά περιοδικά ποικίλης ύλης, σε μεγάλο ειδησεογραφικό πρακτορείο (AFP) υπό την καθοδήγηση του ήδη έμπειρότερου Άρη Μεσσήνη, που γρήγορα και με επιμονή πίστεψε στο ταλέντο του, και τώρα ως ελεύθερος φωτογράφος, συνεργάτης τόσο του πρακτορείου όσο και ενός από τα δυνατότερα ονόματα στο χώρο της διεθνούς ειδησεογραφίας, τους New York Times, ο Άγγελος Τζωρτζίνης έχει γνώση και γνώμη για τη δουλειά του και για όσα συμβαίνουν γύρω του και γύρω μας.
Η κρίση επιφύλαξε δυσάρεστες εξελίξεις για τα έντυπα Μ.Μ.Ε…
Δεν είμαι σίγουρος ότι πια πρέπει να υπάρχουν τόσα πολλά περιοδικά. Δεν μιλάω για τα εξειδικευμένα, αλλά για τα ποικίλης ύλης που απασχολούν αρκετό κόσμο, χωρίς να μπορούν να τον αμοίβουν ανάλογα. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τις θέσεις εργασίας. Όταν αλλάζουν οι αρχισυνταξίες ή κλείνουν τα περιοδικά, μένουν χωρίς δουλειά τόσοι άνθρωποι. Και ποτέ δεν έδειξε κανείς ενδιαφέρον για κάνεναν. Και όπως παντού και σε αυτά υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν και άλλοι που δεν κάνουν τίποτε. Δεν είμαι και σίγουρος αν πια το κοινό διαβάζει όλα αυτά τα περιοδικά. Παλιά, στις καλές εποχές του Ε και του BHMAgazino, περίμενες πώς και πώς να βγει το τεύχος για να το δεις και να το διαβάσεις. Τώρα πια έχει χαθεί η όρεξη. Και σαν επαγγελματίας το ίδιο νιώθεις. Κυνηγάς τη δουλειά σου, κυνηγάς τα χρήματά σου αλλά στο τέλος σου φεύγει η όρεξη. Και αν δε σε στηρίξει η χώρα σου πώς θα προχωρήσεις; Δες για παράδειγμα το World Press. Το πήρε φωτογράφος μιας εφημερίδας της Δανίας. Όχι μεγάλου πρακτορείου, μιας εφημερίδας. Τον έστειλε η εφημερίδα του. Εδώ δεν γίνεται τίποτε. Και υπάρχουν πολλοί καλοί Έλληνες φωτογράφοι. Υπάρχουν τέσσερις πέντε άνθρωποι που πιστεύω ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τη δουλειά των ξένων φωτογράφων. Έχουν και διακρίσεις και βραβεία και είναι όλοι στον ίδιο κακό παρονομαστή.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κατηγορούν την Ελλάδα. Από αυτούς που πάντα λένε ότι όλα πάνε στραβά εδώ. Πιστεύω ότι έχει να κάνει πολύ με τον άνθρωπο. Απλά πάρα πολλοί στην πραγματικότητα «ρουφήχτηκαν» από έναν κακό σύστημα, από μια νοοτροπία «εύκολου χρήματος» και του ψέματος που πουλάει και φέρνει λεφτά. Αλλά είναι λυπηρό το γεγονός ότι κανείς στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για τα πράγματα που έχουν καταφέρει οι Έλληνες φωτογράφοι. Και αυτό γίνεται γιατί δεν υπάρχει από πουθενά υποστήριξη.
Σου αρέσει να φωτογραφίζεις σε ασπρόμαυρο;
Για εμένα το ασπρόμαυρο είναι το πιο κλασικό στυλ που υπάρχει, δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ. Είναι διαχρονική αξία. Ακόμη και τώρα παίρνω ασπρόμαυρα φιλμ για να κάνω κάποια πράγματα για εμένα. Θεωρώ πολύ δυνατές τις ασπρόμαυρες εικόνες. Φέτος ακόμη και οι ΝΥΤ έβαλαν θέμα και εξώφυλλο με ασπρόμαυρη εικόνα. Υπάρχουν στιγμές –ειδικά στις αναθέσεις – που τραβάω έγχρωμο και το γυρνάω μετά. Όμως θέλω να τονίσω, και το επισημαίνω πάντα σε νεότερα παιδιά που τυχαίνει να μιλάω, ότι τα προγράμματα επεξεργασίας είναι απλώς εργαλεία. Πρέπει να χρησιμοποιούνται μέχρι ένα συγκεκριμένο κάθε φορά σημείο. Το σωστό είναι να έχει τραβηχτεί η φωτογραφία τόσο καλά ώστε να μην χρειάζεται πολλή επεξεργασία. Πάντα το επισημαίνω, το Photoshop δεν είναι φωτογραφία, είναι απλώς ένα εργαλείο που σε βοηθάει και κάνει τη ζωή σου λίγο πιο εύκολη. Χρειάζεται μέτρο. Αν ξεπεράσεις το σωστό όριο της επεξεργασίας, μετά καταλήγεις να έχεις ένα ψεύτικο πράγμα που δεν είναι πια φωτογραφία. Η επεξεργασία στο Photoshop είναι θέμα αισθητικής. Υπάρχουν δηλαδή αποτελέσματα επεξεργασίας που είναι καλά.
Όταν είσαι σε αποστολή ανάθεσης, επηρεάζεσαι από αυτό που συμβαίνει; Εσύ προσωπικά, πέραν της επαγγελματικής σου υποχρεώσης να τραβήξεις το θέμα σωστά;
Ναι προφανώς. Έχω υπάρξει τυχερός και όποτε είχα αποστολή ποτέ δεν είχα «παραγγελίες». Ποτέ δεν μου έχει πει κανείς «τι θέλει». Ξέρουν ποιος είμαι και πώς τραβάω. Επηρεάζεσαι ψυχολογικά από όλη την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.
Από το project «Σεζένα, η πόλη φάντασμα» (για το περιοδικό ΤΙΜΕ)
