Η Ειρήνη Σιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1929. Το 1947, µετά την αποφοίτησή της από το Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος (Pierce College), πήγε στην Αμερική όπου σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήµιο Maccalister της Minnesota.
Το 1950-51 συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήµιο της Γενεύης, παρακολουθώντας µαθήµατα του Jean Piaget, και πήρε την άδεια άσκησης επαγγέλματος. Το 1951 επέστρεψε στην Αμερική και το 1952 πήρε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα από το Πανεπιστήµιο της Ν. Υόρκης στην Κλινική Ψυχολογία.
Το διάστηµα 1953-1957 εργάστηκε στο Κέντρο Ανάπτυξης του Παιδιού (Child Development Center, N. York) και την ίδια εποχή παντρεύτηκε το δημοσιογράφο William Wolf. Μετά τη γέννηση των παιδιών της, Julie και Karen, συνέχισε να εργάζεται σαν επιστημονικός συνεργάτης σε ερευνητικά
προγράµµατα καθώς και σε Προγράµµατα Εκπαίδευσης παιδιών και ενηλίκων και εκπαίδευσης Γυναικών (Women’s Talent Corps program) στα πλαίσια δράσεων καταπολέμησης της Φτώχειας (Anti poverty operations).
Ειρήνη Σιώτη
Το 1970 επέστρεψε στην Ελλάδα και µετά την μεταπολίτευση (1974), αφού εργάστηκε για ένα διάστηµα στα παιδικά προγράµµατα της ΕΡΤ, εγκατέλειψε την Ψυχολογία και πειραματίστηκε µε διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες, μεταξύ των οποίων το πρώτο κατάστηµα κοσμημάτων και χειροποίητων κατασκευών στην Αντίπαρο. Σηµεία αναφοράς στη ζωή της, η Αντίπαρος, η θάλασσα, ο κήπος της, οι επισκευές, τα παιδιά, τα εγγόνια και η ευρύτερη οικογένειά της.
H φωτογραφία σημάδεψε τη ζωή της και υπήρξε μια από τις μεγάλες της αγάπες. Στο Antiparos Photo Festival 2014 ήταν το τιμώμενο πρόσωπο: παρουσίασε φωτογραφίες της στη gallery Anti και ήταν παρούσα στα εγκαίνια παρά τα 85 χρόνια της. Με το φακό της κατέγραψε τους κατοίκους και τη ζωή στην Αντίπαρο, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, και οι εικόνες της έχουν ιστορική σημασία για το νησί.
Συνέντευξη της Ειρήνης Σιώτη
Στις 29/7/14 το news.gr δημοσίευσε μια συνέντευξη της εκλιπούσας στον Γιώργο Λαμπίρη. Σταχυολογούμε τα σημαντικότερα σημεία της:
- Όταν ήρθαμε εδώ υπήρχε μόνο ένα ξενοδοχείο, το “Ανάργυρος” που βρίσκεται στο κέντρο. Τουαλέτες δεν υπήρχαν και το ρόλο τους υποκαθιστούσαν τα χωράφια. Ούτε όμως και ηλεκτρικό. Ήμαστε οι δεύτεροι που ήρθαν από την Αθήνα εδώ και χτίσαμε σπίτι. Μαζί μας άλλη μια αθηναϊκή οικογένεια και ένας Ελβετός. Οι τρεις πρώτοι “ξενόφερτοι” της Αντιπάρου.
- Ζούσα στην Αμερική τότε. Αφού γεννήθηκε η κόρη μου, θέλαμε να έρθουμε το 1961 στην Αντίπαρο. Η επιθυμία μας όμως βρήκε εμπόδιο τα γυρίσματα της “Μανταλένας”. Τα ελάχιστα δωμάτια ήταν ανύπαρκτα καθότι το μοναδικό ξενοδοχείο ήταν κλεισμένο για τους ηθοποιός και το κινηματογραφικό επιτελείο. Έτσι πήγαμε στον Δρυό της Πάρου, όπου δεν υπήρχε τίποτα εκεί παρά μόνο ένα παλιό εργοστάσιο. Ένας προύχοντας της εποχής, ο Ραγκούσης, χάριζε οικόπεδα. Ο πατέρας μου με ρώτησε τότε αν θα ήθελα να μείνω εκεί. Καθότι είχα μανία με τις βάρκες και αγαπούσα τη θάλασσα, πήρα μια βάρκα για να δοκιμάσω τα νερά και τον αέρα της περιοχής. Κατάλαβα αμέσως όμως ότι τα οικόπεδα ήταν σε σημείο που τα έπιανε ο Βοριάς και επομένως ακατάλληλα για να μείνει κανείς. Και αποφασίζω ότι η Πάρος δεν έκανε για μένα.
Το 1964 αγοράζει από τον ιδιοκτήτη ενός τοπικού ανεμόμυλου ένα οικόπεδο έξι στρεμμάτων, δίνοντας 500 δολάρια. Εκείνος με τη σειρά του αγοράζει με τα χρήματα αυτά καινούργια πανιά για το μύλο του κι έτσι ο “γάμος” της με το νησί είναι πια γεγονός. Το σπίτι της στα σύνορα του κεντρικού οικισμού του νησιού ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο του πατέρα της.
- Από το ’64 έως το ’74 μέναμε στο νησί χωρίς ηλεκτρικό σε συνθήκες σχεδόν πρωτόγονες. Φανταστείτε ότι εκτός από μένα στο νησί, κολύμπι ήξερε μόνο μια κοπέλα. Οι γυναίκες δεν κολυμπούσαν εκείνη την εποχή. Μια συνονόματη μου Ειρήνη ήξερε να κολυμπά γιατί ο πατέρας της είχε βάρκα και της είχε μάθει να… παλεύει τα νερά. Όλη η οικογένειά μου ήξερε να κολυμπάει και ο πατέρας μου βουτούσε στο Βόσπορο.
Η Ειρήνη Σιώτη στην Αντίπαρο, το 2014. Φωτό: news.gr
Από τότε, κάθε καλοκαίρι της ήταν συνδυασμένο με το μικρό νησάκι του Νοτίου Αιγαίου.
- Κανείς δεν μπορούσε να μείνει όλο το χρόνο. Τον υπόλοιπο καιρό έμεναν μόνο οι ντόπιοι, οι οποίοι δούλευαν στα υπερωκεάνια ή ήταν ψαράδες, ενώ οι γυναίκες τους έφευγαν υπηρέτριες σε σπίτια στην Αθήνα.
Η αυτοκίνηση στο νησί άργησε να γίνει πραγματικότητα. Η Ειρήνη Σιώτη θυμάται τα πρώτα χρόνια, όταν όλες οι μετακινήσεις και οι εργασίες στην Αντίπαρο γίνονταν με μουλαράκια.
- Τα πρώτα αυτοκίνητα που ήρθαν από την Πάρο στην Αντίπαρο έφτασαν σε τάβλες από την Πούντα πάνω σε καΐκια και ήταν μόνο τρακτέρ. Αν κάποιος ήθελε να περάσει απέναντι από την Πάρο έκανε όποιος ήθελε σήμα, ανοίγοντας την πόρτα της εκκλησίας στην Πούντα, το κοντινότερο σημείο πρόσβασης στο νησί. Έτσι, πήγαινε το καΐκι και τον έπαιρνε.
- Το νησί μού αρέσει γιατί το σπίτι μου είναι τόσο κοντά στη θάλασσα που τόσο αγαπάω. Εδώ μπορώ να είμαι κοντά σε όλα και να μη χρησιμοποιώ αυτοκίνητο. Να κάνω μπάνιο πρωί, μεσημέρι, βράδυ και να είναι ένα βήμα από εκείνη. Γνώρισα κόσμο και δέθηκα μαζί του εδώ.
Η Ειρήνη Σιώτη έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2019. Η κηδεία της πραγματοποιήθηκε (29/10/19) στο Α’ Νεκροταφείο Αθήνας.
- Updated: 29/10/19, 21:22
