Χαρές και πανηγύρια για την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων να καταδικάσει τον αστυνομικό της ομάδας ΜΑΤ για την επίθεσή του και τον τραυματισμό της Τατιάνας Μπόλαρη τον Οκτώβριο του 2014! “Η πρώτη οριστική καταδίκη” και η συνήθης πολλή χαρά. Eπιτρέψτε μου να αντιμετωπίσω τα νέα δεδομένα, με λίγο περισσότερο σκεπτικισμό…
Όταν εκδόθηκε η πρωτόδικη απόφαση, το Σεπτέμβριο 2014, σύμφωνα με την οποία ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε σε 8 μήνες φυλάκιση με αναστολή, η χαρά ήταν πολύ μικρότερη. Θυμάμαι θύελλα σχολίων για το “σύντομο” της ποινής, τη χάρη της “αναστολής” και άπειρα …εφηβικά σχόλια: περί πειθαρχικού, ξηλώματος, δια βίου αδυναμίας του κατηγορούμενου να ξαναδουλέψει, και κρεμάσματός του στο Σύνταγμα, προς παραδειγματισμό των υπολοίπων …“γουρουνιών”.
Τώρα έρχεται το Εφετείο και ΜΕΙΩΝΕΙ την ποινή σε 3 μήνες, και πάλι με αναστολή, και …η χαρά είναι απερίγραπτη!
Πέραν του προφανούς, της μείωσης καθαυτής, αυτό που διαφεύγει στους περισσότερους από όσους μιλούν με τόση χαρά είναι ότι ακριβώς επειδή το Εφετείο είναι μεγαλυτέρου βαθμού και άρα “ισχύος” δικαστήριο από το Πρωτοδικείο, οι αποφάσεις του έχουν και πολλαπλώς μεγαλύτερη βαρύτητα.
Αυτό σημαίνει ότι σε μελλοντικές –τις οποίες όλοι αυτονόητα απευχόμαστε– τέτοιες περιπτώσεις βίας της αστυνομικής ή άλλης δύναμης κατά φωτογράφων, δημοσιογράφων κ.ο.κ. ΑΥΤΗ η απόφαση, του ΕΦΕΤΕΙΟΥ, του μεγαλύτερου σε βαθμό και ισχύ δικαστηρίου, που έδωσε μικρότερη ποινή, θα ληφθεί υπ’ όψιν ως δεδικασμένο, και όχι η πρωτόβαθμη, με τη μεγαλύτερη ποινή των 8 μηνών.
Να το σκεφτούμε κι αυτό πριν πανηγυρίσουμε;
Όταν πάρουμε στα χέρια μας και το κείμενο της απόφασης, πιθανώς να χρειαστεί να πούμε κι άλλα σχετικά με το θέμα, που είναι φανερό πως ενδιαφέρει ιδιαίτερα.
UPDATE (3:45μμ)
Μάθαμε πως η Εισαγγελική Πρόταση ήταν υπέρ της αθώωσης του κατηγορουμένου.
Με βάση αυτό το νέο δεδομένο, πρέπει όντως να τονιστεί ότι πρόκειται για σημαντική επιτυχία η (έστω και με αυτούς τους όρους) καταδίκη μιας καταφανώς βίαιης συμπεριφοράς οργάνου της τάξης απέναντι σε φωτορεπόρτερ σε ώρα εργασίας, αλλά και να αναγνωρίσουμε μια κάποια “στροφή” νηφαλιότητας της Ελληνικής Δικαιοσύνης, προς ένα θέμα που δεν απασχολεί μόνο τα καθ’ ημάς αλλά τους εργαζόμενους στον τύπο παγκοσμίως!
