Ακολουθούν τρία κείμενα, μαζί με τις εικόνες τους!
Ο δρόμος της επιστροφής
Εγώ. Πορεία σε ποδήλατο. Κουράστηκα. Βλέπω τη θάλασσα. Μετά από μια δυο ρουφηξιές τσιγάρο…
«Θάλασσα, εσύ,
είσαι χοάνη, καημός, φιλόξενη αγκαλιά ορμητικού κατακτητή. Αμνός εγώ ακκίζομαι ευάρεστα εντός σου χωρίς να ανοίγω μάτια. Τα μέσα, αυτά που αναδεύονται αρμονικά, με τρέφουν, με κοιμίζουν. Ψέματα μου λέγανε πως τα έξω είναι η α-λήθεια. Η μνήμη της όποιας και όσης συνείδησής μου χαράχτηκε σε δρόμους με μαλακά τοιχώματα, ήχους από σαλπιγκτές που αρμονικά νανούριζαν την επιθυμία μου για τα φωτεινά, τα έξω, τα ζωηρόχρωμα.
Εδώ η λαχτάρα μου τρέφεται μέσα από έναν λώρο. Εγχέεται στη ραχοκοκαλιά μου η ανάγκη για τα περαιτέρω. Ασταμάτητα στην υγρή σου αγκαλιά θα συνεχίσω να μηρυκάζω τα μασημένα σου. Ρούφηξα περιττώματα, διοξείδια και ουράνιο που εσύ στις παρεκκλίσεις σου έλεγες πως μην αντέχοντας άφηνες να σε διαβρώνουν. Καμιά όξινη βροχή δε με διάβρωσε πιο πολύ από την αδηφαγία σου. Κατάπιες πλοία και με τα χείλη σου εγκλώβισες μέσα στις δίνες σου ό,τι πιο ζωογόνο, τον σπόρο της ζωής.
Πώς μπορείς και θες να με αποβάλεις; Εδώ θα μένω μια ζωή. Εξαμβλωματικά, τυφλά, στην τρυφερή σου αγκαλιά θα χορεύω αέναα.
Φύλαξέ με. Δύο τεράστιες κουτάλες, δύο επιθετικές βελόνες, ένα εμβρυουλκό έρχονται και μου ζητούν επιτακτικά να κλάψω γοερά. Με κλάμα θα καταλάβεις ότι τα πέταξα τα βράγχια και ότι τώρα ανασαίνω ανάσα δική μου;»
Βγήκα εντέλει. Αναπόδραστα θα έβγαινα. Τώρα που την ξαναβλέπω, την ίδια ανάγκη με κάνει να νιώθω σαν και πρώτα, να μείνω στη θαλπωρή της υγρής της μάζας. Πετάω το τσιγάρο, καβαλάω το ποδήλατο, αναπτύσσω ταχύτητα. Η κίνηση μού θυμίζει αυτό που δεν είχα και πάντα ήθελα, έναν αέρα δυνατό στο πρόσωπο μου. Ίπταμαι και εντέλει ξαναμπαίνω μέσα στην ίδια φιλόξενη υγρή της κρύπτη.
«Θάλασσα – μάνα, τελικά κάποτε κάπως έρχεται το τέλος της αθωότητας. Είναι που μερικοί δεν το αντέχουν τόσο φως.»
- Κείμενο: Θεόδωρος Χαμπίδης
- Φωτογραφία: Απόστολος Σιμόπουλος (στην κορυφή της σελίδας)
Μια κουκκίδα
Δεξής αγκώνας στο τζάμι. Αριστερός στον αγκώνα του διπλανού. Γόνατα βρίσκουν στο μπροστά κάθισμα. Η πλάτη δεν πάει πίσω. Κόντρα στα γόνατα του πισινού. Μοναδική κίνηση το στρίψιμο του κεφαλιού. Και το σταύρωμα των χεριών. Δυο θέσεις πίσω, ένα ρυθμικό χασμουρητό. Έξι θέσεις μπροστά μια χαμηλόφωνη συζήτηση. Από τον οδηγό ένα ραδιόφωνο. Δεν διακρίνεις το τραγούδι. Από εσένα μόνο η ανάσα. Παραδίδεσαι. Παραδίδεσαι στον εγκλωβισμό. Οι πράξεις δεν είναι πια επιλογή. Ένα δώρο. Παίρνεις τις διαθέσιμες. Σταυρώνεις τα χέρια. Γέρνεις το κεφάλι. Δεξιά. Σαγόνι ελεύθερο. Στόμα μισάνοιχτο. Τα βλέφαρα σιγοκλείνουν. Από την χαραμάδα των ματιών βλέπεις φώτα, αυτοκίνητα, τούνελ, δέντρα, βουνά, σύννεφα, αστέρια, κτίρια, και ζωή. Έρχονται κατά πάνω σου. Ή πας εσύ προς αυτά. Τώρα, καμιά διαφορά ανάμεσα στα δυο. Μια φράση πλανιέται στο μαύρο του μυαλού σου. Ο δρόμος, το κενό ανάμεσα στη ζωή. Η φράση πάει στα όρια του μαύρου. Το ραγίζει, βγαίνει έξω του και αυτό γίνεται ενιαίο ξανά. Την βλέπεις να διαλύεται και να ενώνεται με φώτα, αυτοκίνητα, τούνελ, δέντρα, βουνά, σύννεφα, αστέρια, κτίρια, και ζωή. Μαζί σβήνουν σε ένα παχύ λευκό. Το σημείο του κάπου εγώ από όπου ξεκίνησες και το σημείο του κάπου αλλού ένας άλλος εγώ που δεν έχεις φτάσει ακόμη, δυο μαύρες παύλες. Ενώνονται με τη μαύρη γραμμή της μετακίνησής σου. Ο εδώ εσύ, μια μαύρη κουκκίδα. Μετακινείται πάνω στη γραμμή. Ή μάλλον το παχύ λευκό μετακινείται γύρω της. Τώρα, καμιά διαφορά ανάμεσα στα δυο. Πιάνεις μια αντανάκλαση στο τζάμι. Την αποφεύγεις. Την βλέπεις όλες τις ώρες του οπουδήποτε εγώ σου. Αν την δεις τώρα, το μαύρο της κουκκίδας σου θα ξετυλιχτεί. Θα γίνει ευθείες, καμπύλες, σχήματα, σπείρες, και ζωή. Θα μαυρίσουν το λευκό. Μια μουτζούρα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτή τώρα. Μόνο να σταυρώσεις τα χέρια. Να γείρεις το κεφάλι. Δεξιά. Να μείνεις εκεί. Μια κουκκίδα.
- Κείμενο: Γιάννης Χονδρός
- Φωτογραφία: Έφη Μανωλεδάκη
Μια σίγουρη διαδρομή
Το στοίχημα είναι μόλις 27 λεπτά. Κόσμος, κανάλια, τικ τόκερς μαζεύονται απ’ το μεσημέρι να πιάσουν καλή θέση, παρόλο που είναι μάταιο, αφού ο άνθρωπος θαύμα θα εμφανιστεί μία φορά πριν να βυθιστεί κι αν όλα πάνε καλά, ακόμα μία, όταν αναδυθεί.
Ο άνθρωπος θαύμα, ας τον πούμε Σπύρο, χρειάζεται μόνο μία λεπτή στολή κολύμβησης, τίποτα fancy. Μέτρα ασφαλείας; Για σας ίσως ναι, γι’ αυτόν σίγουρα όχι. Για τη δυσκολία θα καταδυθεί μέσα σε κλουβί 2,00* 1,40 * 1,00 με το κλειδί περασμένο σε κορδόνι γύρω απ’ τη μέση του.
Ο Σπύρος βουτάει στις 18:15 κι αναμένεται να αναδυθεί στις 18:42, λίγο πριν να δύσει ο ήλιος. Είναι αρχές Οκτώβρη. Το μετεωρολογικό δελτίο δεν είχε προβλέψει τη συννεφιά, για την ακρίβεια φαίνεται να έρχεται δυνατό μπουρίνι. Όχι ότι θα σταματήσει τον άνθρωπό μας αλλά να, οι παρευρισκόμενοι δεν έχουν φέρει ομπρέλες κι αδιάβροχα. Μοιάζει να έχει ήδη σουρουπώσει κι ας είναι 18:30.
Έχει στηθεί πάρτι. Ωστόσο κάποιοι αγωνιούν. Αλλά αυτοί αγωνιούν πάντα. Είναι αυτοί που Δευτέρα πρωί αγχώνονται μη χάσουν το λεωφορείο για τη δουλειά, την Παρασκευή ανησυχούν ότι δεν θα βρουν τραπέζι κι έτσι κάνουν κράτηση απ’ την Πέμπτη, το Σάββατο πάνε νωρίς σούπερ μάρκετ γιατί πολύ φοβούνται ότι δεν θα προλάβουν φρέσκα ζαρζαβατικά .
18: 38 τα φλας ανάβουν, ο Σπύρος μπορεί να αναδυθεί νωρίτερα, εξάλλου τόσο είναι το καταγεγραμμένο ρεκόρ, 24 λεπτά και 37 δευτερόλεπτα. Οι γλάροι μαζεύονται σε σμήνος και ξεκουράζονται σαν άσπρες κότες πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας .
18:40 όπου να ‘ναι θα φανεί
18:42 Όλο και περισσότεροι αγχώνονται. Ωστόσο κάποιοι είναι σίγουροι ότι θα αργήσει επίτηδες, για να παρατείνει τον χρόνο του ρεκόρ. Αυτοί βέβαια πάντα έτσι σκέφτονται. Είναι αυτοί που γράφουν άριστα αλλά τους κόβουν οι καθηγητές. Είναι σίγουροι ότι η ομάδα τους μπορούσε να νικήσει αλλά ξεπουλήθηκε κι έχασε.
18:43
18:47
- Κείμενο: Μαρία Ψαθά
- Φωτογραφία: Ηλίας Χατζής
- Χώρος: Αγνώστου Στρατιώτου 3 στη Θεσσαλονίκη
- Εγκαίνια: Πέμπτη 8 Ιουνίου, στις 8μμ
-
Διάρκεια: 8/6 – 13/6/23Ώρες: 8.00μμ-10.00μμ καθημερινές, Σαββατοκύριακο 11.00πμ – 1.00μμ και 8.00μμ-10.00μμ
