To γράφω με ηδονή (έστω κι αν σε κάποιους η συγκεκριμένη ενέργεια φαντάζει ενδεχομένως συνώνυμη της οδύνης): δεν βλέπω, εδώ και πάρα πολύ καιρό πλέον, ειδήσεις και λοιπά «ενημερωτικά» προγράμματα στα τηλεοπτικά κανάλια.
Δεν αγοράζω εφημερίδες παραπάνω από 2-3 φορές το μήνα, όταν επί 20+ χρόνια διάβαζα δύο ημερησίως – τουλάχιστον! Αποφεύγω, μετά βδελυγμίας, την ακρόαση μη μουσικών ραδιοφωνικών σταθμών, όπου οι παραγωγοί μιλάνε, ξεχνώντας να βάλουν τελεία. Μου αρκεί να ξέρω ποιο τραγούδι έπαιξε και ποιο ακολουθεί. Συνήθως προτιμώ cd – γλιτώνω και τις σχοινοτενείς διαφημίσεις του Jumbo που έχουν καταστεί …δυνάστες στα ραδιοκύματα, έναντι αδρού τιμήματος βεβαίως, αλλά και πόσες πια επαναλήψεις αντέχει κανείς σε μια ημέρα;
Θα αναρωτηθείτε πώς ενημερώνομαι, ειδικά ασκώντας ένα επάγγελμα όπου η γνώση της είδησης είναι το α και το ω; Εύκολα απαντώ: μέσω internet (το πού είναι άλλη συζήτηση). Aναζητώ δε πηγές, όπου η είδηση δίνεται όσο το δυνατό πιο «στεγνή» – σκέτο ρεπορτάζ, χωρίς σχόλια, επεξηγήσεις και λοιπά καλούδια. Τη δουλειά αυτή, της ανάλυσης κάθε είδησης δηλαδή, αποφάσισα να την επιφορτίσω …σε εμένα! Διαπίστωσα ότι η λίγη (ή περισσότερη) παραπάνω κούραση του μυαλού, που απαιτεί η συγκεκριμένη διαδικασία σύντομα κατέστη ευεργετική: εξασφαλίζει λ.χ. πολύ λιγότερους πονοκεφάλους!
Το «γιατί» στην παραπάνω απόφαση είναι απλό και θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με ένα απλό και ας πούμε «ανώδυνο» παράδειγμα. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και όσο πιο συχνά μπορώ βρίσκομαι ο ίδιος στο γήπεδο για να παρακολουθήσω την αγαπημένη μου ομάδα (ΑΕΚ, για τους κουτσομπόληδες). Όταν ξεκίνησα το 1983 υπήρχαν 2 αθλητικές εφημερίδες, 0 αθλητικά κανάλια, 0 αθλητικά ραδιόφωνα, 0 αθλητικά site. Σήμερα, όποιος θέλει να μετρήσει τι υπάρχει αντίστοιχα …καλό κουράγιο – θα χάσει το μέτρημα!
Ποιο είναι το πρόβλημα; Όλο και ποιο συχνά, άλλα βλέπουν τα μάτια μου άλλα μου λένε ότι συνέβησαν την άλλη μέρα οι «ειδικοί» αθλητικοί δημοσιογράφοι. Παίχτες που έπαιξαν για κλάματα, εμφανίζονται ότι αρίστευσαν και τανάπαλιν. Προπονητές που βρίσκονταν …αλλού, εμφανίζονται «μάγοι», ειδικά αν το αποτέλεσμα (συχνά διαμορφωμένο από ένα στιγμιαίο καπρίτσιο της μπάλας) τους ευνοεί. Διαιτητές που με βάση τα σφυρίγματά τους θα έπρεπε να εισαχθούν στον Οίκο Τυφλών, παρουσιάζονται ανώτεροι του αρχαίου Δίκαιου Αριστείδη. Οπαδοί κάφροι σε γήπεδα ζούγκλες, μετατρέπονται σε παραδείσια αγγελάκια. Αγχώδεις και άδικες νίκες μετατρέπονται σε εποποιίες ανώτερες της μάχης του Μαραθώνα.
Παρατηρώντας αυτά τα φαινόμενα εκδήλωσα διάφορες συμπεριφορές: προβληματίστηκα, θύμωσα, γέλασα, χλεύασα κ.λπ. – ώσπου κατέληξα στην απόφαση: αντί να προσπαθώ να εξηγήσω το φαινόμενο, αποφάσισα να το αγνοήσω. Πλέον, πηγαίνω στο αγώνα, βλέπω, μιλώ σχετικά με αυτούς που με συντροφεύουν συνήθως και …τέλος.
Ο χείμαρρος λέξεων που συνθέτει το λουκούλλειο αλλά και εντελώς δύσπεπτο επιδόρπιο, που ακολουθεί το κυρίως πιάτο, μένει αναξιοποίητος από εμένα, που παραμένω αποκομμένος της «αθλητικής ενημέρωσης», μακάριος και ευτυχής!
Αν τώρα αντί της λέξης «αθλητική» βάλετε δίπλα στην ενημέρωση άλλες, λ.χ. «πολιτική», «οικονομική» κ.ο.κ. και με ρωτήσετε αντίστοιχα, η απάντηση θα είναι στερεότυπα ίδια: Sorry, δεν θα πάρω! Ο χρόνος δε που εξοικονομώ από την κατάργηση τέτοιων δραστηριοτήτων δαπανάται αλλού: αγκαλιάζω και ερωτεύομαι περισσότερο τη γυναίκα μου, παίζω με το παιδί μου, χαίρομαι τους φίλους μου, διαβάζω τα βιβλία μου, φεύγω σε εκδρομές, χάνομαι στη φύση, πίνω κρασί, βλέπω θέατρο, περπατάω στην πόλη, απολαμβάνω τη ζέστη και το κρύο, τη βροχή και το χιόνι (όπου το βρω!). Ζω τη ζωή, με άλλα λόγια, με τα καλά και τα κακά της, τα προβλήματα και τις χαρές της, χωρίς το μπαμπούλα των 8μμ να με συντρίβει καθημερινά με απειλές: («χρεοκοπείς», «καίγεσαι», «αρρωσταίνεις», «πεθαίνεις», «απειλείσαι» και δε συμμαζεύεται) ενώ ταυτόχρονα (και μέχρι να βγει η ψυχή μου με οποιανδήποτε από τους παραπάνω τρόπους) με πασπαλίζει με χαρωπές διαφημίσεις – έτσι κι αλλιώς τι να τα κάνω τα (ποια;) λεφτά – μαζί μου θα τα πάρω;
«Μα να μην ξέρουμε τι γίνεται;» θα πει ίσως κάποιος – αφελώς κατά τη γνώμη μου. Από την 21η Απριλίου 1967 όταν κυκλοφόρησε εφημερίδα με τίτλο «Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία» μέχρι την τελευταία οικονομική κρίση στην Ελλάδα που κανένα Μ.Μ.Ε. δεν διείδε και δεν περιέγραψε σοβαρά παρά μόνο …αφού ήρθε ο λογαριασμός, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Και στα Μ.Μ.Ε. ισχύει αυτό που είπε ο Καραμανλής για την πολιτική: “υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται”.
Το θέμα είναι για εμάς τους πολίτες να υπάρχει αίσθηση της πραγματικότητας που μας περιβάλλει ακόμα και στην απευκταία περίπτωση που υπάρχει αδυναμία (συν)διαμόρφωσής της.
Με απλά λόγια: μην πιανόμαστε εσαεί και εκουσίως κορόιδα!
1Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: PHOTONET 143
