Το 1980, ο 81χρονος σήμερα Ryan Weideman ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για να γίνει φωτογράφος δρόμου. Οι απαιτήσεις της καθημερινότητας τον υποχρέωσαν να γίνει οδηγός ταξί, προκειμένου να εξασφαλίζει τα προς το ζην. Ωστόσο δεν εγκατέλειψε στιγμή το όνειρό του, βρίσκοντας τελικά τρόπο να το υλοποιήσει.
Όταν έφτασε στο Mεγάλο Μήλο, ο Weideman είχε ήδη θεμελιώσει τις θεωρητικές φωτογραφικές του γνώσεις, έχοντας αποφοιτήσει από το California College of Arts & Crafts και είχε διαμορφώσει ένα προσωπικό στυλ λήψης, το οποίο είχε επηρεαστεί σημαντικά από σημαντικούς φωτογράφους της περιόδου, όπως οι Lee Friedlander και Mark Cohen.
Ωστόσο, μετά από ένα μόλις μήνα παραμονής στη Νέα Υόρκη, ο δημιουργός αντιλήφθηκε πως είχε πιο επείγοντα θέματα να αντιμετωπίσει και να επιλύσει, με κορυφαίο εξ’ αυτών τα χρήματα που απαιτούνταν για να είναι σε θέση να πληρώσει το ενοίκιο ενός καταλύματος στη Δυτική 43η οδό το οποίο είχε εξασφαλίσει (και στο οποίο ζει ακόμα). Μια τυχαία συνάντηση με ένα γείτονα που οδηγούσε ταξί, ήταν αρκετή για να αποκτήσει ο Weideman ένα νέο επάγγελμα, το οποίο συνέχισε να εξασκεί, ως μερική απασχόληση, για πάνω από τριάντα χρόνια!
“Μετά την πρώτη μόλις εβδομάδα οδήγησης του ταξί συνειδητοποίησα τις φωτογραφικές προοπτικές της συγκεκριμένης ενασχόλησης”, σχολιάζει. “Πάρα πολλοί ενδιαφέροντες και διαφορετικοί τύποι ανθρώπων φιλοξενήθηκαν στο πίσω κάθισμα του αμαξιού μου. Η φωτογράφισή τους ήταν η απόλυτα λογική συνέχεια για μένα. Η εναλλαγή ήταν διαρκής: συναρπαστικοί και εμπνευσμένοι άνθρωποι δημιουργούσαν τη δική τους μοναδική ατμόσφαιρα σε κάθε λήψη».
Προκειμένου να μη χάνει καθόλου χρόνο για τη δημιουργία κάθε εικόνας, ο Weideman αποφάσισε να συμπεριλάβει και τον εαυτό του σε πολλές λήψεις. Από τις 5 το απόγευμα έως τις 5 το πρωί κάθε σαββατοκύριακο, το εσωτερικό της καμπίνας του έγινε το στούντιό του! Μελετούσε με προσοχή τα τεκταινόμενα του πίσω καθίσματος, περιμένοντας, κάθε φορά, την κατάλληλη στιγμή για να κάνει τη λήψη. Μερικές φορές ζητούσε την άδεια των μοντέλων του, κάποιες άλλες το φλας άναβε “κατά λάθος”. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, η δεξιότητά του βελτιωνόταν και ήταν πια σε θέση να καταλάβει άμεσα αν ένα πρόσωπο άξιζε να απαθανατιστεί ή όχι, ενώ δεν ήταν λίγες και οι φορές που έβλεπε ένα άνθρωπο στο δρόμο, τον οποίο θυμόταν πως έχει φωτογραφίσει.
Σήμερα, εικόνες του συμπεριλαμβάνονται στις συλλογές πολλών αναγνωρισμένων φορέων, όπως το Μουσείο Μπρούκλιν, το Μουσείο του Όκλαντ και το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγου. Τα βραβεία του περιλαμβάνουν το Grant Fellowship Guggenheim (1992-1993), το New York Foundation for the Arts Fellowship (1986-1987) και το NEA Fellowship Grant.
Οι χαρακτηριστικές φωτό που μπορείτε να δείτε με ένα κλικ εδώ προέρχονται από τις συλλογές του In my Taxi & Out My Taxi.
- Φωτό στην κορυφή της σελίδας: Ibrahim Boran
