Η “ΜΥΣΤΙΚΗ” ΖΩΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΚΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ

Η φωτογράφος Ζωή Χατζηγιαννάκη δημιούργησε το φωτογραφικό project “Secrets and Crises” το οποίο έχει μια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα: οι φωτογραφίες στην αριστερή πλευρά των δίπτυχων απεικονίζουν δημόσια κτήρια στην Αθήνα. Οι εικόνες στα δεξιά φιλοξενούν μεγεθυμένες λεπτομέρειες από παράθυρα των κτιρίων αυτών. Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των δύο εικόνων επιδιώκουν να αναδείξουν το αμφισβητούμενο ρόλο του κράτους και των θεσμών του σήμερα στην Ελλάδα.

Όπως υπογραμμίζει η ίδια η δημιουργός στην περιγραφή των λήψεών της, πρόκειται για ένα ρόλο που αμφισβητείται σοβαρά στο πλαίσιο της τρέχουσας κρίσης. Η απεικόνιση των κτιρίων έχει ως στόχο να προσφέρει μια όσο το δυνατόν περισσότερο αποστασιοποιημένη άποψη, σαν να προτείνει ένα (ειρωνικό) είδος αρχιτεκτονικής τυπολογίας. Ωστόσο η τεχνητά μεγεθυμένη και κακή σε ποιότητα εικόνα από τα παράθυρα, αναλαμβάνει τον …ενοχλητικό ρόλο να αναδείξει κάτι κρυμμένο και ασαφές (σε μια προσπάθεια να επαναθεωρηθεί η μάλλον «αθώα» εικόνα του κτιρίου στα αριστερά, προκειμένου να διαφανούν αποδείξεις για το ποιος ή τι ευθύνεται) χωρίς ωστόσο να αποκαλύπτεται στην πραγματικότητα τίποτα.

Αυτό που υπαινίσονται τελικά οι συγκεκριμένες εικόνες, σύμφωνα με τη φωτογράφο, είναι πως η λειτουργία αυτών των οργανισμών που φιλοξενούν τα συγκεκριμένα κτήρια δεν είναι τόσο οργανωμένη και ξεκάθαρη. Κρύβουν μυστικά και απόκρυφες επιχειρήσεις, που ναι μεν ως ένα βαθμό δεν είναι άγνωστα στο κοινό, ωστόσο υπάρχει πάντα μια ασάφεια σχετικά με αυτά. Άμεση συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι η δημιουργία των αισθημάτων απογοήτευσης και φόβου τα οποία κυριαρχούν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.

Μιλώντας σχετικά στη Huffington Post η Ζωή Χατζηγιαννάκη δήλωσε μεταξύ άλλων:

• Τι θέλουν να πουν οι μεγεθυμένες λεπτομέρειες;

Θέλουν να εκφράσουν τη σύγχυση και την αμφιβολία που υπάρχει σχετικά με το τι συμβαίνει και γιατί συνέβη. Δε μπορούν και δεν θέλουν να αποκαλύψουν τίποτα παρά μόνο ένα θολό τοπίο που για μένα είναι ενδεικτικό της σχέσης πολίτη – κράτους στην Ελλάδα και ιδιαίτερα μέσα στην κρίση.

• Που εστιάζατε κυρίως στις φωτογραφίες σας;

Η δουλειά αυτή ξεκίνησε το 2012 ως μία ψυχογεωγραφία του κέντρου της Αθήνας, επικεντρωνόταν δηλαδή στην πόλη και και κατ’ έπέκταση στα δημόσια κτίρια-σύμβολα των κοινωνικοπολιτικών, οικονομικών αλλά και ψυχολογικών αλλαγών. Άλλωστε κάποια απο αυτά τα κτίρια πρωταγωνιστούσαν κυριολεκτικά στα ρεπορτάζ για την κρίση, (στο ίντερνετ, στην τηλεόραση, στις εφημερίδες κλπ) ενώ αλλά βρισκόντουσαν και στο στόχαστρο των θυμωμένων πολιτών (καταλήψεις, βανδαλισμοί κλπ).

• Τα δημόσια κτίρια έχουν σκοτεινές πτυχές;

Και βέβαια έχουν –τα πάντα έχουν. Κάποιες εποχές μπορεί να είχαν λιγότερες ή κάποιες άλλες περισσότερες. Τα κτίρια, όπως και καθετί που μπορεί να θεωρείται στατικό, στην πραγματικότητα δεν είναι, μεταλλάσσονται μέσα στον χρόνο μαζί με τις εκάστοτε αντιλήψεις και συναισθήματα. Σε αυτή την περίπλοκη και προβληματική φάση, που ονομάζουμε κρίση, όλες οι υποτιθέμενες ‘σταθερές’ μαζί και τα δημόσια κτίρια βρίσκονται σε μια μετάβαση, σε ένα ‘ψάξιμο’ νέων ρόλων.

• Ποια είναι η πηγή εμπνευσής σας;

Οτιδήποτε, με ενδιαφέρει σίγουρα περισσότερο ένα σύνολο πραγμάτων και οι μεταξύ τους σχέσεις, γι’αυτο επικεντρώνομαι συνήθως στο χώρο και στην κοινωνία παρά στον ίδιο τον άνθρωπο – τον οποίο αντιμετωπίζω ως συστατικό στοιχείο του χώρου.

• Μπορείς να κάνεις τέχνη στην Ελλάδα;

Βέβαια μπορείς, νομίζω οτι υπάρχουν πάνω-κάτω οι ίδιες δυσκολίες και οπουδήποτε αλλού (μιλάω για την Ευρώπη). Σίγουρα δύο μεγάλα μειονεκτήματα σε σχέση με άλλες χώρες είναι η χρηματοδότηση, στο οποίο έχουν βοηθήσει όμως τα τελευταία χρόνια αρκετά τα ιδιωτικά ιδρύματα, και το άλλο είναι η έλλειψη επαφής, προώθησης και ανταλλαγής με το εξωτερικό, το οποίο και αυτό παρουσιάζει βελτίωση, λόγω πολλών εγχώριων πρωτοβουλιών και προσπαθειών και φυσικά του ερχομού της Documenta κ.α.

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.