Το Sound Photography είναι το τελευταίο παγκόσμιο project των “Cities and Memory”. Δημιουργός είναι ο Stuart Fowkes sound artist και field recordist από την Οξφόρδη.
Για το “Sound Photography”, ο Fowkes ζήτησε από εθελοντές από όλο τον κόσμο να στείλουν φωτογραφίες. Τις εισήγαγε σε μια βάση δεδομένων και στη συνέχεια διάφοροι sound designers επέλεξαν μια φωτογραφία και δημιούργησαν μια σύνθεση που βασίστηκε στο πώς η φωτογραφία τους έκανε να σκέφτονται και να νιώθουν.
«Ο ήχος είναι μια παραμελημένη αίσθηση», λέει ο Fowkes. “Λέμε συνήθως πρέπει να δω για να πεισθώ, και όλα τα social media σήμερα μας ωθούν προς τον ήχο και το βίντεο. Αλλά ο ήχος είναι η πρώτη αίσθηση που όλοι γνωρίζουμε. Ακούμε τον ήχο πριν καν γεννηθούμε και δούμε, είναι μια πιο ενδόμυχη αίσθηση και πιο σημαντική”.
Σήμερα, ο ήχος και τα οπτικά μέσα συνήθως σημαίνουν βίντεο. Αλλά ο Fowkes επιθυμούσε να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό: «Ήθελα ήχο μαζί με στατική εικόνα αλλά αντιμετωπίζοντας την εικόνα σαν ζωγραφικό έργο».
Ο Fowkes μίλησε στο Verge για το έργο του, για την δύναμη του ήχου και για τα μελλοντικά του σχέδια.
Σταχυολογούμε μερικές από τις απαντήσεις του παρακάτω!
Οι “Cities and Memory” βασίζονται στο “sound mapping”. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Το sound mapping είναι όταν κάποιος πηγαίνει σε ένα μέρος και εγγράφει τον ήχο με ένα πολύ αληθινό, επαγγελματικό τρόπο. Έχοντας ο ίδιος ένα μουσικό υπόβαθρο, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Σκέφτηκα: τι θα συμβεί εάν κάποιος χρησιμοποιούσε τον πραγματικό ήχο και διερευνούσε το πώς θα μπορούσε να ακούγεται αυτό το μέρος; Αν εφάρμοζε τη δική του εμπειρία, τις δικές του μνήμες, πάνω στον ήχο;
Κάθε τοποθεσία έχει δύο ήχους: τον “ντοκιμαντερικό” (ή πραγματικό ήχο) και τον ήχο μνήμης, ο οποίος είναι ένας επανασυνιστώμενος ή επανασχηματισμένος ήχος που παίρνει την αρχική εγγραφή και παράγει κάτι διαφορετικό. Υπάρχει ένα άτομο που συλλέγει ήχους τοπίων ή χώρων και εκατοντάδες sound designers που θα ανταποκριθούν και θα δημιουργήσουν ένα μουσικό κομμάτι. Αυτό είναι που μου αρέσει σε αυτό το project αλλά και στο διαδίκτυο γενικότερα. Δεν μπορώ να πάω σε όλα τα μέρη (σ.σ. να καταγράψω ήχους) αλλά μπορώ να δώσω την ίδια εγγραφή σε 20 ανθρώπους και να πάρω 20 εντελώς διαφορετικά κομμάτια με βάση αυτό.
Τι είναι τόσο συναρπαστικό για τον ήχο;
Η καταγραφή ήχων από τοπία αποτελούν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πηγή υλικού για μουσική έμπνευση. Δεν είναι μόνο οι ίδιοι οι ήχοι. Είναι επίσης και ο τρόπος χειρισμού και επεξεργασίας τους. Οι ήχοι είναι ουσιαστικά απεριόριστοι. Έτσι, το πρώτο στοιχείο είναι η καθαρά καλλιτεχνική προσέγγιση: να αντιμετωπίζεται δηλαδή ο ήχος ως συστατικό υλικό μιας σύνθεσης.
Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με το να βοηθάς τους ανθρώπους να σκέπτονται διαφορετικά για τον κόσμο γύρω τους και για το πώς αντιλαμβάνονται τους ήχους που ακούν. Πάρτε για παράδειγμα έναν αδιάφορο ήχο: ας πούμε, το μετρό στο Brooklyn. Είναι ένας ήχος που ακούς κάθε μέρα – μπορείς να θεωρήσεις ότι είσαι κι εσύ μέρος ενός ηχητικού ντοκουμέντου. Εάν το πάρεις αυτό και το μετατρέψεις σε κομμάτι μουσικής techno ή μια μελωδία στο πιάνο, το παρουσιάζεις με εναλλακτικούς τρόπους και έτσι κάνεις τους ανθρώπους να σκέφτονται διαφορετικά.
Έχετε τραβήξει εσείς προσωπικά κάποια φωτογραφία για το project; Ή έχετε συνθέσει κάτι;
Έχω τραβήξει φωτογραφίες και συνέθεσα δύο μουσικά κομμάτια. Η πρώτη φωτογραφία ήταν μια τοιχογραφία πάνω σε ένα φάρο στη νότια Ιταλία. Έμοιαζε παρμένη από τις σελίδες κάποιου παλιού παραμυθιού – έτσι δημιούργησα ένα ηχητικό σκηνικό που περιλάμβανε πραγματικούς ήχους φάρων και κυμάτων.
Η δεύτερη φωτογραφία απεικόνιζε την εξωτερική θέα όπως φαινόταν από το παράθυρο του παλιού μου σπιτιού. Ο ήλιος ανέτελε και δημιούργησε αυτή την πραγματικά όμορφη εικόνα των ακτίνων του που διαπερνούν το δέντρο. Θυμάμαι ότι αισθάνθηκα ευγνώμων που ήμουν ξύπνιος εκείνη την ώρα και μπόρεσα να δω το θέαμα. Δημιούργησα ένα ηχητικό κομμάτι που ονόμασα “Ευγνωμοσύνη” που ενσωμάτωνε τη λέξη “ευχαριστώ” σε διάφορες γλώσσες.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Υπάρχουν πάντα ιδέες που με απασχολούν. Μία από αυτές είναι η ιδέα της “συνδεδεμένης πόλης”. Εγώ και οι συνεργάτες μου σκεφτόμαστε πολλά για τις “έξυπνες” πόλεις (smart cities) και πώς η τεχνολογία γίνεται μέρος του τρόπου λειτουργίας των πόλεων και της ίδιας της κατασκευής τους. Τι σημαίνει αυτό; Είναι κάτι που πρέπει να υποστηρίζουμε ή κάτι που πρέπει να ανησυχούμε; Μια άλλη ιδέα αφορά τους μεταβατικούς χώρους, καθότι έχω μια περίεργη εμμονή με τα αεροπλάνα.
Γιατί το όνομα “Cities and Memory”; Είναι επειδή το project εστιάζεται μόνο σε πόλεις και αστικές περιοχές;
Το όνομα προέρχεται από το βιβλίο “Invisible Cities” του Italo Calvino. Στο βιβλίο, ο Μάρκο Πόλο περιγράφει στον Kublai Khan όλες τις πόλεις που έχει επισκεφτεί στα φανταστικά του ταξίδια. Περιγράφει κάθε μία από αυτές τις πόλεις με λεπτομέρεια ώσπου αποδεικνύεται ότι δεν περιγράφει πόλεις. Περιγράφει ξανά και ξανά την πατρίδα του τη Βενετία, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Αυτό δίνει την εικόνα ότι η εμπειρία μιας πόλης μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από άτομο σε άτομο. Όλοι βιώνουμε τα μέρη με διαφορετικούς τρόπους και αυτό θέλησα να επιτύχω με το project.
- Φωτό: Elice Moore
