Λήψη από χαμηλή γωνία που έγινε χάρη στη δυνατότητα στρέψης (προς τα πάνω) της οθόνης LCD.
Πολύ καλές εντυπώσεις μου άφησε το σύστημα εστίασης, έστω και αν περιορίστηκα μόνο σε ένα φακό. Άμεση απόκριση και ακριβής εστίαση, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, ακόμα και κατά τη λειτουργία focus tracking. Παρέχονται 81 σημεία εστίασης με το contrast detection (μπορούν να επιλεγούν μεμονωμένα ή ανά ζώνες) και 37 με το phase detection. Επίσης 37 είναι τα σημεία, προφανώς ταυτόσημα με εκείνα του phase detection, στα οποία ο φωτογράφος μπορεί να περάσει επιμέρους ρυθμίσεις μικροδιόρθωσης της εστίασης. Αυτό είναι κάτι πολύ εντυπωσιακό και είναι αλήθεια ότι το βλέπουμε πρώτη φορά, από την άλλη όμως καταλήγει να είναι λίγο δύσχρηστο γιατί είναι μάλλον απίθανο να κάτσει κάποιος να καλιμπράρει 37 σημεία σε ένα φακό. Συνεπέστατο και αρκετά ακριβές είναι το focus tracking. Μπορεί να καλύψει μεγάλο τμήμα του κάδρου, δεν είναι όμως τόσο αποτελεσματικό όσο στα κορυφαία DSLR μοντέλα (κάνει έντονα νεταρίσματα μπρος/πίσω), και ως εκ τούτου το προτείνω για θέματα που κινούνται με πιο αργή ταχύτητα προς μια σχετικά πιο προβλέψιμη κατεύθυνση. Να μην παραλείψω τη λειτουργία focus peaking, αναντικατάστατη στην περίπτωση χειροκίνητης εστίασης. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφέρω μια εντελώς προσωπική και σαφέστατα υποκειμενική γνώμη. Νωρίτερα αναφέρθηκα στο φακό του βασικού κιτ με τον οποίο δούλεψα τη μηχανή. Είναι ένας αξιοπρεπέστατος φακός με ηλεκτρομαγνητικό zoom που διευκολύνει σε λήψεις βίντεο αλλά προσφέρει κακή αίσθηση manual χειρισμού (του δακτυλίου του zoom), που παρέχει ειδική (κλειδωμένη) λειτουργία για λήψεις macro, μέτρια προς καλή διαχωριστική ικανότητα και γρήγορη αυτόματη εστίαση. Είναι ένας σκοτεινός φακός γενικής χρήσης και αναμφίβολα μια συμπαθητική πρόταση για κάποιον που σκέφτεται να κινηθεί σε αγορά κιτ και όχι μόνο σώματος. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η Ε-Μ1 είναι με μηχανή με προσωπικότητα, με χαρακτήρα και ως προς αυτό ο M.Zuiko Digital ED 12-50mm f/3.5-6.3 EZ δε μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα της.
Nυχτερινή λήψη, αποτέλεσμα σύνθεσης 5 εκθέσεων.
Θεωρώ ότι η E-M1 είναι μια μηχανή για αμιγώς καλλιτεχνική και πιο …εσωτερική έκφραση και αυτό ήταν ένα από τα στοιχεία που με γοήτευσαν. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, ο υποψήφιος κάτοχος της E-M1 θα πρέπει να κινηθεί στην απόκτηση φωτεινών φακών σταθερής εστιακής απόστασης. Υπάρχουν 3-4 λόγοι που με κάνουν να το πιστεύω: α) βοηθούν το σύστημα εστίασης να ανταποκριθεί καλύτερα σε low-light καταστάσεις, β) παρέχουν πιο φωτεινό είδωλο, γ) επιτρέπουν τη χρήση χαμηλότερων ευαισθησιών, δ) διευκολύνουν στην απόδοση μικρότερου βάθους πεδίου (σημαντικό για το σύστημα Micro 4/3), ε) δίνουν πιο προσωπική διάσταση στη φωτογραφία. Αν μη τι άλλο, ειδικά σε ό,τι αφορά στο Micro 4/3 οι δυνατότητες επιλογής είναι σχεδόν απεριόριστες. Μόνο η Olympus προσφέρει 32 φακούς (υπολογίζω και εκείνους του συστήματος 4/3). Παράλληλα υπάρχουν ενδιαφέρουσες προτάσεις από την Panasonic αλλά και από ανεξάρτητους κατασκευαστές που καταπιάνονται αποκλειστικά με φακούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Voightlander που διαθέτει τρεις high-end φακούς με μέγιστη φωτεινότητα f/0.95! Γενικά το σύστημα Micro 4/3 είναι σχετικά ανοιχτό και είναι λάθος να περιοριστεί κάποιος σε φθηνούς zoom φακούς για ένα μοντέλο όπως η E-M1. Αναφορικά με την ποιότητα εικόνας θα προσπαθήσω να είμαι λακωνικός. Πιστεύω ότι δεν έχει να ζηλέψει κάτι από DSLR μοντέλα μεσαίας κατηγορίας. Ο νέος επεξεργαστής, TruePic VII, κάνει καλή δουλειά και αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το φαινόμενο του θορύβου και του περιορισμένου δυναμικού εύρους που ταλαιπωρούσε τα μοντέλα του συστήματος Ε. Ο αισθητήρας των 16ΜΡ δεν έχει low-pass φίλτρο, ωστόσο τη θεωρητικά μεγαλύτερη ευκρίνεια που ανέμενα δεν την είδα ποτέ, κρατάω όμως μια επιφύλαξη λόγω της μέτριας ποιότητας του φακού. Η βασική κλίμακα ευαισθησιών είναι ISO 200-25600. Ως επιλογή υπάρχουν και τα ISO 100 (Low) αλλά τα συνιστώ μόνο σε θέματα χαμηλού κοντράστ με περιορισμένα highlights. Από τα ISO 200 μέχρι τα ISO 1600 η μηχανή δίνει σχεδόν εξαιρετικά αποτελέσματα και τα αρχεία raw προσφέρουν μεγάλη ευελιξία στην επεξεργασία. Να σημειώσω εδώ ότι αρχικά αξιολόγησα τα αρχεία με το απαράδεκτο, για τα δεδομένα της συγκεκριμένης μηχανής, Olympus Viewer 3, και εσχάτως με το Lightroom 5.2. Είμαι εντελώς κατηγορηματικός για το πρόγραμμα που συνοδεύει την E-M1 γιατί είναι πολύ αργό και έχει περιορισμένες δυνατότητες για τις απαιτήσεις του ημι-επαγγελματία και προχωρημένου ερασιτέχνη.
Είμαι σίγουρος ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φωτογράφων που θα επιλέξουν την Ε-Μ1 δε θα το αγγίξουν καν, θα προτιμήσουν το ασύγκριτα καλύτερο worklflow προγραμμάτων όπως το Lightroom και το Capture One και …καλά θα κάνουν. Συνεχίζω λοιπόν. Τα πράγματα με την ευαισθησία γίνονται πιο οριακά στα ISO 3200. Στα ISO 6400 η εφαρμογή του φίλτρου θορύβου μειώνει σημαντικά τις λεπτομέρειες της εικόνας και η διαφορά στην ευκρίνεια, συγκριτικά με την προηγούμενη τιμή, είναι μεγάλη. Στα ISO 6400 προτείνω να τραβάτε μόνο jpeg και να τα χρησιμοποιείτε ως έχουν. Οι δύο μέγιστες ευαισθησίες (ISO 12800/25600) είναι περισσότερο για τα μάτια του κόσμου, όπως συμβαίνει στην πλειοψηφία των μοντέλων. Προτείνονται μόνο σε εξαιρετικά δύσκολες – φωτιστικά – συνθήκες. Προσωπικά, επειδή έχω ένα θέμα με την εφαρμογή φίλτρου θορύβου στις εικόνες μου (δε μου αρέσει καθόλου), δε θα υπερέβαινα τα ISO 3200. Γενικά, αν κάποιος δεν βάλει καθόλου noise reduction θα δει θόρυβο φωτεινότητας σε χρωματικά και τονικά ομοιογενείς περιοχές ακόμα και στα ISO 200. Πάρα ταύτα, στην πράξη το φαινόμενο δεν δημιουργεί ουσιαστικούς περιορισμούς. Θα μπορούσα να πω ότι, ως προς το θόρυβο, η απόδοση είναι περίπου ανάλογη με APS-C DSLR μοντέλα αντίστοιχης τιμής. Μεγάλη διαφορά, σε σχέση με το παρελθόν, είδα στον έλεγχο και την απόδοση του δυναμικού εύρους. Ως προς αυτό, μπορεί να πει κάποιος ότι έχει γίνει άλμα στη βελτίωσή του.
