ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΟ ΑΛΚΗ

Ως φωτορεπόρτερ και ως φωτογράφος της ομάδας του Άρη, με το ζόρι θα σύρω τα πόδια μου σήμερα το απόγευμα στις 19:30 να φωτογραφίσω το παιχνίδι Άρης-ΑΕΚ για το πρωτάθλημα της Super League, ενώ στο ακριβώς απέναντι πεζοδρόμιο το αίμα του 19χρόνου Άλκη Καμπανού κυριολεκτικά δεν έχει ακόμα στεγνώσει. Το παιχνίδι Άρης-ΑΕΚ. ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!

Γουστάρω με πάθος να φωτογραφίζω ποδόσφαιρο, για τις φάσεις, για την ένταση, για τα έντονα συναισθήματα, για τις κερκίδες, ως λαϊκή και κοινωνική έκφραση, για τα ταξίδια στην επαρχία, για το γκολ και την απογοήτευση, το επέλεξα και με επέλεξε. Για το χρώμα και όχι για τον θάνατο.
Δουλειά μας είναι να καλύπτουμε την επικαιρότητα ως έχει, με αντικειμενικότητα, με νηφαλιότητα, με δεοντολογία, με ηθική, με αισθητική, και να μην παρεμβαίνουμε σε αυτή. Αλλά αυτή την επικαιρότητα δεν την γουστάρω ρε, δεν μπορώ να υποκρίνομαι ότι κάνω τη δουλειά μου και ταυτόχρονα να νιώθω ότι είμαι συνένοχος με την σιωπή της μηχανής μου, φωτογραφίζοντας κεράκια, δαρμένους, αίματα, καμένα κτίρια, βανδαλισμένα νεκροταφεία, σε αυτή τη σάπια χώρα της υποκρισίας. Δεν γίνεται να φοβάμαι.

Δεν μπορώ να πάω σήμερα στο γήπεδο να φωτογραφίσω 22 παίκτες να βαράνε τη μπάλα, και από έξω μία μάνα να κλαίει, ενώ όλοι εσείς οι περιχαρείς, περήφανοι, σημαντικοί, που σας έχω φωτογραφήσει τόσες φορές να κάνετε χειραψίες για κάτι σημαντικό που νομίσατε ότι κάνατε, να είχατε τη δυνατότητα να σπάσετε αυτό τον μαύρο κύκλο βίας και σιωπής και απλά δεν το κάνατε.

Ως απειροελάχιστη ένδειξη πένθους αλλά και οργής, όλοι οι φωτορεπόρτερ που καλύπτουμε το σημερινό παιχνίδι (…) φωνάζουμε ‘ΩΣ ΕΔΩ’ και θα ανεβάσουμε μόνο ασπρόμαυρες φωτογραφίες γιατί το χρώμα εξατμίστηκε. Αλλά σας υπόσχομαι ότι θα το φέρουμε πίσω.