Η ιδέα του συλλογικού αυτού εγχειρήματος γεννήθηκε από την Σοφία Δαλαμάγκα, τον Ιανουάριο του 2020, θέλοντας να ξεκινήσει μια “συζήτηση” σχετικά με το πόσο ορατή είναι η γυναίκα φωτογράφος στον Ελλαδικό χώρο.
Στο σχετικό δελτίου τύπου διαβάζουμε τα παρακάτω:
Ακολούθησε η πανδημία, αλλά και όσα αυτή έφερε μαζί της αλλάζοντας την καθημερινότητα όλων μας, αλλά και τις ισορροπίες και τους κανόνες στον χώρο της τέχνης. Η συνάντηση με την Λιάνα Ζωζά, στον ρόλο της συν-επιμελήτριας υπήρξε δημιουργική για την συνέχιση και υλοποίηση του project, σε μια εποχή που τα πάντα βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση.
Η καθεμία από τις συμμετέχουσες φωτογράφους καταθέτει την δική της άποψη – εικόνα, σχολιάζοντας μέσα από τα έργα της, την σύγχρονη γυναίκα και τους ρόλους που της δίνουν ή που η ίδια επιλέγει. Το γυναικείο σώμα έχει τον πρώτο ρόλο λειτουργώντας σαν εργαλείο που αλλάζει δυναμικά για να μεταφέρει στον θεατή μηνύματα άμεσα ή υποβόσκοντα, όλα τους όμως ηχηρά.
Η Σοφία Δαλαμάγκα, επιμελήτρια του project, γράφει: “Αρχές Γενάρη του 2020, γεννήθηκε η ιδέα ενός συλλογικού εγχειρήματος με στόχο την εκκίνηση μιας συζήτησης επί της ορατότητας της γυναίκας φωτογράφου στον ελλαδικό χώρο. Τι δεν έχει ειπωθεί από τις γυναίκες φωτογράφους; Ποια είναι η πραγματική δυναμική της γυναίκας φωτογράφου;
Γεωργία Πονηράκου
Μετά ήρθε η πανδημία. Δυο καραντίνες. Η παύση, η περισυλλογή. Οι σαρωτικές συνέπειες. Το αίσθημα του εγκλεισμού, η ιδρυματοποίηση του βίου μας δεν άφησε καμία και καμίας το έργο ανεπηρέαστο. Κοιτάζοντας το έργο της κάθε δημιουργού προσεκτικότερα ο θεατής θα δει τις λήψεις σε εσωτερικούς χώρους να κυριαρχούν. Μια ενστικτώδης προσπάθεια χαρτογράφησης του εσωτερικού τοπίου και ψυχισμού της κάθε δημιουργού να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Που βρισκόμασταν; Που είμαστε τώρα; Είμαστε οι ίδιες;
Έπειτα οι γυναικοκτονίες. Το ελληνικό Metoo. H βία. Πότε υπόκωφη, πότε βουβή και πότε εκκωφαντική. Μέσα μας, γύρω μας. Τα στερεότυπα του φύλου και τα συμπλέγματα με τα οποία μεγαλώνουμε. Το ροζ και το γαλάζιο. Ροζ για το κορίτσι και γαλάζιο για το αγόρι.
Περιπλανιόμαστε στο 2022 με το γυναικείο σώμα ακόμη να κατακερματίζεται, εμπορευματοποιείται ως ένα θελκτικό κομμάτι κρέας με προδιαγραφές και iso. Το σώμα αν πρέπει να ξέρει κάτι για το φύλο, το αντιλαμβάνεται νωρίτερα και καλύτερα από τη γλώσσα και την κοινωνία. Από την αρχαιότητα οι πατριαρχικές κοινωνίες πογηδετούν, και μπορεί η πατριαρχία να μην έχει φύλο, έχει όμως αποδέκτες και θύματα.
Είμαστε όμως εδώ και η κάθε μια από εμάς έχει κάτι να σας αφηγηθεί μέσα από τις εικόνες της. Να καταθέσει μια δική της προσωπική αλήθεια και αγκάθι. Τόσο όμοιες και τόσο διαφορετικές. Μα πάντα ξεχωριστές. Πάντα παρούσες.
Γιώτα Εφραιμίδου
Η Λιάνα Ζωζά, επιμελήτρια του project, γράφει: “Ακούγοντας, για πρώτη φορά, την Σοφία Δαλαμάγκα, να μιλά για το project Υπό Διαπραγμάτευση, αν και στην μέχρι τώρα πορεία μου έχω επιμεληθεί αρκετά και ενδιαφέροντα projects, μου γεννήθηκε αυθόρμητα η επιθυμία να συμμετέχω και εγώ ενεργά στην πραγματοποίησή ενός art project μέσα από το οποίο συναντιούνται γυναίκες φωτογράφοι, με έργα που εκφράζουν την προσωπική οπτική της καθεμιάς. Ενός project που πραγματεύεται ένα θέμα επίκαιρο, ειδικά στις μέρες μας, που τα πάντα είναι υπό διαπραγμάτευση.
Τα ερωτήματα που τίθενται τόσο από τις δύο γυναίκες επιμελήτριες όσο και από τις συμμετέχουσες ξεκινούν από στερεότυπα που εξελίσσονται, αλλά πιθανόν δεν αλλάζουν μέσα στον χρόνο και καταλήγουν στο ποια είναι η θέση της γυναίκας στην σύγχρονη τέχνη. Ερωτήματα που μπορεί να μην είναι εύκολο να απαντηθούν, αλλά δημιουργούν εικόνες που λειτουργούν σαν κάλεσμα για τον θεατή, για να σταθεί ανάμεσά τους φτιάχνοντας τις δικές του ιστορίες. Εικόνες σκληρές, αλλά και ευαίσθητες που παίρνουν την θέση τους σαν κομμάτια ενός νοητού παζλ, όπου η καθεμία μας έχει την δική της θέση.
Τα τελευταία χρόνια και ειδικά, αμέσως μετά τον εγκλεισμό και την κοινωνική αποστασιοποίηση λόγω της παγκόσμιας πανδημίας, για λόγους που άλλοι αναρωτιόμαστε και άλλοι καλούμαστε να ανακαλύψουμε, οι γυναίκες βρίσκονται πολύ ψηλά στην λίστα των ειδήσεων και σχεδόν καθημερινά μονοπωλούν το δυσάρεστα νέα. Γυναικοκτονίες, επαγγελματική και κοινωνική περιθωριοποίηση, εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος είναι θέματα πρόσφορα για συζητήσεις επί συζητήσεων, αλλά σίγουρα όχι για διαπραγμάτευση.
Δανάη Βλάχου
Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία μέσα από κρίσεις οικονομικές, υγειονομικές και κοινωνικές, οι γυναίκες, δυστυχώς, πρέπει να υποστηρίζουν και να αποδεικνύουν την ταυτότητά τους. Και τι γίνεται με την τέχνη; Έναν τομέα όπου σύμφωνα με τους ειδικούς του χώρου είναι ο πρώτος που πλήττεται και ο τελευταίος που ανακάμπτει σε περιόδους παγκόσμιας κρίσης? Η τέχνη έχει την φωνή της και τα καταφέρνει να επιβιώσει ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες βάζοντας την υπογραφή της κάτω από θέματα που καταστάσεις που άλλοι τομείς φοβούνται ακόμη και να αγγίξουν. Αυτό είναι και ο λόγος που συναποφασίσαμε το Υπό Διαπραγμάτευση | Under Negotiation να είναι ένα ongoing project για να μπορεί, όταν χρειάζεται να ανανεώνεται και να μετουσιώνεται στην δημιουργική και δυνατή φωνή της σύγχρονης τέχνης. ”.
Συμμετέχουν
Ευγενία Αραβαντινού, Βαρβάρα Βασιλογιάννη, Δανάη Βλάχου, Αλίκη Γκότση, Σοφία Δαλαμάγκα, Αθανασία Δαδάρου, Γιώτα Εφραιμίδου, Άννα Καρβουνάρη, Μαίρη Μίχου, Τίτα Μπονάτσου, Αναστασία Ξουρή, Βασιλική Πανταζή, Άννα Παπαχρήστου, Γεωργία Πονηράκου, Χρύσα Σουγιούλ, Βιργινία Φιλιππούση, Ιωάννα Φώσκολου, Κάτια Χριστοδούλου (φωτό στην κορυφή της σελίδας).
Ευγενία Αραβαντινού
- Χώρος: ΡΟΜΑΝΤΣΟ, Αναξαγόρα 3 – 5, Ομόνοια, Αθήνα
- Εγκαίνια: Παρασκευή, 21 Οκτωβρίου 2022 (18.00 – 22.00)
- Διάρκεια: 21 – 30 Οκτωβρίου 2022
- Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή 18.00 – 21.00, Σάββατο – Κυριακή 11.00 – 14.00 & 18.00 – 21.00
Ιωάννα Φώσκολου
