Πρόκειται για μια (σίγουρα) προκλητική αλλά και ενδιαφέρουσα ερώτηση, η απάντηση στην οποία μπορεί να αποτελέσει εξαιρετική αφορμή για μια πολύπλευρη συζήτηση!
Ο φωτογράφος και YouTuber Jamie Windsor καταθέτει μια ξεκάθαρη άποψη σχετικά με το θέμα, εκτιμώντας πως υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη εξήγηση που οδηγεί στη συμπεριφορά του τίτλου: οφείλεται σε μια μορφή γνωστικής διαταραχής που ονομάζεται φαινόμενο Dunning-Kruger.
Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σε άτομα περιορισμένων δεξιοτήτων τα οποία αποκτούν μια ψευδαίσθηση ανωτερότητας, εκτιμώντας εσφαλμένα ότι οι γνωστικές τους ικανότητες, είναι υψηλότερες απ’ ό,τι πραγματικά είναι.
Παρατηρήθηκε για πρώτη φορά σε μια σειρά πειραμάτων από τους David Dunning και Justin Kruger, του Tμήματος Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Cornell το 1999. Η μελέτη ήταν εμπνευσμένη από την περίπτωση του McArthur Wheeler, ενός ανθρώπου που λήστεψε δύο τράπεζες μετά την κάλυψη του προσώπου του με χυμό λεμονιού με την εσφαλμένη πεποίθηση ότι, επειδή ο χυμός λεμονιού μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αόρατο μελάνι, θα μπορούσε να αποτρέψει το πρόσωπό του από το να καταγραφεί στις κάμερες παρακολούθησης! Οι Dunning και Kruger απέδωσαν αυτή την προκατάληψη σε μια μεταγνωστική αδυναμία των ανειδίκευτων να αναγνωρίσουν τη δική τους ανεπάρκεια και να αξιολογούν με ακρίβεια την δική τους ικανότητα. Η έρευνά τους προτείνει επίσης επακόλουθα πως άτομα υψηλής ειδίκευσης μπορεί να υποτιμούν τη δική τους σχετική ικανότητα και εσφαλμένα να υποθέτουν ότι τα καθήκοντα τα οποία είναι εύκολα γι’ αυτούς είναι επίσης εύκολα για τους άλλους.
O Windsor αναλύει όλα τα παραπάνω στο video που ακολουθεί, και προσεγγίζει το θέμα με ιδιαίτερη ευαισθησία και λεπτότητα: στόχος του δεν είναι να βγάλει κάποιους φωτογράφους …άσχετους ή (πολύ περισσότερο) βλάκες, αλλά να τους βοηθήσει να επαναπροσδιορίσουν την αυτο-αξιολόγηση των ικανοτήτων τους, που ενδεχομένως τοποθείται λίγο ψηλότερα από όσο πρέπει. Θεωρεί πως μια τέτοια θεώρηση συνιστά παγίδα, η οποία πρέπει να αποφευχθεί: είναι καλύτερα για τον κάθε δημιουργό να γνωρίζει επακριβώς με τι είδους δουλειά μπορεί να ασχοληθεί, μέχρι πόσο να πιέσει τον εαυτό του προκειμένου να τη διεκπεραιώσει και φυσικά μέχρι πόσο (δικαιολογείται) να τη χρεώσει.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Προτείνει τα εξής:
- Μην αφήνεστε στην ευκολία της εντύπωσης πως “το έχετε”
- Μην κολλάτε στο παρελθόν (διάβαζε: μην ασχολείστε με τα παλιότερα πεπραγμένα σας)
- Ζητάτε ανατροφοδότηση (feedback) σε τακτική βάση για τις λήψεις σας, αγνοώντας φυσικά τα trolls!
- Ποτέ μην σταματάτε να μαθαίνετε
- Συμφιλιωθείτε με την ιδέα πως οι εικόνες του αρχείου σας μπορεί να μην είναι (υποχρεωτικά) σπουδαίες
- Προσπαθείστε να αντιληφθείτε ποια είναι η δική σας θέση μέσα στον κόσμο της φωτογραφίας με διάφορους τρόπους: λ.χ. αναζητώντας νέες δουλειές άλλων φωτογράφων ή μελετώντας τους μεγάλους δημιουργούς της ιστορίας του μέσου.
Δείτε ολόκληρη την τοποθέτησή του εδώ:
- Φωτό στην κορυφή της σελίδας: Braden Jarvis
