Το θέατρο όπως και η φωτογραφία έχουν γεννηθεί από την ανάγκη του ανθρώπου να υπάρξει δημιουργικά μέσα από την έκφραση.
Στο θέατρο, η φωτογραφία δεν καταγράφει απλά. Μπορεί να συστήνεται ως διαμεσολαβητής αλλά εκείνο που επιθυμεί πραγματικά, είναι να προσθέσει άλλη μια έκβαση στην πλοκή της θεατρικής εκτύλιξης. Επί της ουσίας, ευδοκιμεί τον καρπό του υποκριτικού και σκηνοθετικού έργου.
Αν υποθέσουμε πως το θέατρο είναι σύμπαν, φιλοξενώντας όλο το φάσμα του υπαρκτού που εμπεριέχει ψυχή, σώμα και νου, τότε η μετάφραση της δυναμικής ενός τέτοιου φωτογραφικού-θεατρικού κάδρου θα ισοδυναμούσε με την έννοια του απείρου.
Οι θεατρικές φωτογραφίες αποπνέουν σιωπή, άλλοτε δραματικότητα· απηχούν την ευδαιμονία ή το παράλογο, τη μεταφορά δηλαδή χρονικού στιγμιότυπου δανειζόμενου από την “ευφάνταστη” ρεαλιστική ζωή. Η σπουδαιότητα μιας μετάβασης από την “θεατρική έκφραση” σε μια “εικόνα” δεν έγκειται μόνο στην εικαστική απόδοση (εξίσου σημαντική), αλλά προσεγγίζεται με στόχο την ανάδειξη οποιασδήποτε μορφής κίνησης σε συναίσθημα, ρυθμό, μήνυμα, προβληματισμό, λειτουργώντας έτσι αφυπνιστικά για τον θεατή.
Άλλο ένα σημείο αναφοράς, τόσο για την φωτογραφία όσο και για την ίδια την παράσταση, είναι ο φωτισμός. Δημιουργικής σημασίας, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε. Η ερμηνεία ενός ρόλου σχεδόν ζευγαρώνει με τον κατάλληλο φωτισμό και εδώ ο φωτογράφος δύναται να απογειώσει τον συσχετισμό τους. Επίσης το σενάριο έχει μια ιστορία και ένα ύφος συγκεκριμένο – οι φωτισμοί δημιουργούνται με βάση αυτό, συνθέτουν δηλαδή αρμονική σχέση ανάμεσα στις λέξεις και την απόδοσή τους. Οπότε, το φως γίνεται ένας ακόμα συντελεστής που θα επηρεάσει την απόχρωση του έργου. Αναμφισβήτητα, το παιχνίδι με το φως επί σκηνής παρουσιάζεται ως “πρόκληση” τόσο για τον φωτογράφο όσο και για τον υποκριτή.
Η σκηνή από μόνη της επιβάλλεται. Ο φωτογράφος δεν εξαιρείται από την επιρροή της. Ενσωματώνεται με τον φακό του, γίνεται ρόλος, θεατής, κομμάτι του όλου και το όλο είναι μέρος του θεατρικού ασύλληπτου. Καθώς αφουγκράζεται, εστιάζει στις ερμηνευτικές ικανότητες των ηθοποιών έτσι ώστε κατά την διάρκεια μιας φωτογράφισης να ωθήσει την απελευθέρωσή τους. Η αλληλεπίδρασή αυτή, λοιπόν είναι που θα μας προσφέρει μια έντονη λήψη.
Στο θέατρο όλα έχουν υπόσταση και όλα έχουν την σημαντικότητά τους. Το αποτέλεσμα εξαρτάται από την συλλογικότητα και τη συνεργασία μιας δημιουργικής ομάδας ανθρώπων. Ο φωτογράφος εισέρχεται στην υπάρχουσα ομαδικότητα και λειτουργεί συμπληρωματικά. Αντιλαμβάνεται την φιλοξενία του χωροχρόνου μιας θεατρικής πρόβας και δρα φωτογραφικά.
Ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι “ο χρόνος είναι ο αριθμός της κινήσεως σύμφωνα με το πριν και το μετά”. Κάπου εκεί λοιπόν, εισχωρεί και το θέατρο “λίγο του πριν” και “πολύ του μετά”. Η φωτογράφιση διεισδύει ως “τώρα” για να το ενθρονίσει στην αιωνιότητα της ανθρώπινης μνήμης. Εν ολίγοις αν το θέατρο είναι κίνηση, η φωτογράφισή του θα είναι “εν κινήσει” .
Μini CV
Η Υπατία Κορνάρου είναι φωτογράφος που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το έργο της περιλαμβάνει κυρίως πορτρέτα, θεατρική, ταξιδιωτική και χορευτική φωτογραφία. Η θεατρική και η ταξιδιωτική φωτογραφία παρουσιάζουν μια ισχυρή πρόκληση για νέες ανακαλύψεις. Έχει διδάξει επίσης φωτογραφία σε δημιουργικά σεμινάρια φωτογραφίας.
