Από το project «Η Ελλάδα της Κρίσης».
Πιστεύεις ότι ένας φωτογράφος, όχι μόνο στην Ελλάδα, γενικά, μπορεί με τη δουλειά του και με τα θέματα που επιλέγει να κάνει να επηρεάσει τελικά την κοινή γνώμη; Τους αποδέκτες;
Η φωτογραφία δύσκολα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Κάποιες όμως φωτογραφίες ή κάποια ολοκληρωμένα θέματα δημιουργούν συζητήσεις και διαφωνίες και ίσως μέσα από αυτές κάποιοι άνθρωποι προβληματιστούν. Αλλά κι αυτό μόνο νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό. Έτυχε να δω μια γυναίκα που έκλαψε όταν είδε τις φωτογραφίες μου με τις γυναίκες από το τελευταίο μου θέμα. Ακόμη κι αυτό είναι σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Ίσως η φωτογραφία να μπορεί να αλλάξει κάποια πράγματα, αλλά με προϋποθέσεις.
Είναι σημαντική για εσένα η συνεργασία με έναν καλό δημοσιογράφο;
Μέχρι τώρα η εμπειρία μου είναι ότι όταν δουλεύω μόνος μου κάνω καλύτερη δουλειά. Πολλές φορές ο δημοσιογράφος έχει συγκεκριμένη γραμμή στη δουλειά του. Όχι τόσο ως προς το τι θα πει αλλά ως προς το στυλ δουλειάς του μέσου που τον έχει στείλει. Όταν θα βγω να φωτογραφίσω εγώ, δεν θέλω να υπάρχει καμία «γραμμή». Θέλω να μπορώ να δω το θέμα με μεγαλύτερη ευαισθησία και όχι στεγνά σαν «δουλειά» και ότι σε χι χρόνο πρέπει να παραδώσω ή να στείλω εικόνες. Αλλά τίποτε δεν είναι απόλυτο. Γιατί μπορεί μέσα από μια συνεργασία να βρεις ένα φοβερό θέμα και να το δουλέψεις εσύ μετά μόνος σου περισσότερο. Πάντως συνήθως οι μεν δεν θέλουν τους δε. Οι φωτογράφοι τους δημοσιογράφους και ανάποδα. Δεν είναι παράλογο γιατί θέλουμε άλλα πράγματα. Αυτά που έχει στο μυαλό του ο δημοσιογράφος κάποιες φορές δεν «βγαίνουν» σαν εικόνα. Τότε εγώ φεύγω και ψάχνω μόνος μου να δω πώς θα γίνει καλύτερα. Ευτυχώς οι δημοσιογράφοι των ΝΥΤ με τους οποίους έχω δουλέψει έχουν φοβερή κατανόηση, μου έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη και με αφήνουν να δουλέψω όπως θέλω και είμαι πολύ ευχαριστημένος.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τους ΝΥΤ;
Όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα στην Ελλάδα κατάλαβαν ότι η Ελλάδα θα έχει ειδησεογραφικό ενδιαφέρον για αρκετό καιρό. Και έψαχναν έναν φωτογράφο. Κάποια στιγμή δέχτηκα ένα email από αυτούς αλλά για αρκετό καιρό δεν αναλάμβανα δουλειά. Τότε δούλευα στο AFP με τον Άρη Μεσσήνη και δεν ήθελα να τον «κρεμάσω» σε ζόρικες εποχές. Όταν πήγα στο Perpignan ήρθαν απευθείας και με βρήκαν και μάλιστα με αρκετή επιμονή. Ήταν ομολογουμένως πρωτόγνωρο για εμένα να έρχονται να με ψάχνουν για δουλειά από τους ΝΥΤ και να με πιέζουν κιόλας. Σχεδόν μου ζήτησαν να τους το υποσχεθώ. Κι έτσι ξεκίνησα κι έκανα κάποια θέματα στην Ελλάδα, αλλά κανείς δεν ξέρει πού θα πάει αυτό. Μπορεί και να σταματήσει. «Ρόδα είναι» που λένε. Σε αυτό είμαι πολύ συνειδητοποιημένος. Κάποια στιγμή μπορεί τα ενδιαφέροντα θέματα από την περιοχή (Ελλάδα και Βαλκάνια) να σταματήσουν και να σταματήσει και όλο αυτό.
Από το project «Η Λιβύη σε αναταραχή».
