Συχνά στις λήψεις μου επιχειρώ να συνδυάσω το ρεπορτάζ, με προσέγγιση editorial, με την ταξιδιωτική φωτογραφία και το τοπίο. Έχω λοιπόν καταλήξει στο ότι τις πιο ενδιαφέρουσες εικόνες μου τις κάνω σε πιο ακραία εστιακά μήκη, που είναι είτε μικρότερα από το εύρος του standard zoom, είτε μεγαλύτερα.
Ο υπερευρυγώνιος zoom και συγκεκριμένα το εστιακό μήκος μεταξύ 16-24mm τείνει να μου γίνει συνήθεια. Όσο περισσότερο φωτογραφίζω ανθρώπους, τόσο περισσότερο θέλω να πλησιάζω και τόσο συχνότερα εμπλουτίζω το αρχείο με εικόνες που έχουν τραβηχτεί γύρω στα 16mm ή 18mm. Είναι στις επιδιώξεις μου οι άνθρωποι να εντάσσονται μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον και αυτό δεν μπορείς να το κάνεις εύκολα με ένα standard zoom όταν κινείσαι σε αποστάσεις μικρότερες του 1m.
Επίσης ο υπερευρυγώνιος βολεύει πάρα πολύ στη φωτογράφιση κτιρίων, ειδικά μεγάλων κτιρίων, ακριβώς επειδή μπορεί κάποιος να δημιουργήσει ενδιαφέρουσα προοπτική επιλέγοντας σωστή θέση/γωνία και εκμεταλλευόμενος τη φυσική παραμόρφωση του φακού. Όταν θέλω κάτι πιο φωτεινό για λήψεις σε συνθήκες low-light προτιμώ τον 35άρη f/2 και όχι το f/2.8 του standard zoom.
Τέλος, σε ό,τι αφορά στον τηλεφακό, είναι καιρός που προσπαθώ να αποτοξινωθώ από το βάρος και τον όγκο του EF 70-200mm f/2.8 L IS II USM, αντικαθιστώντας τον με τον EF 135mm f/2 L USM και μου φαίνεται ότι σταδιακά αρχίζω να το καταφέρνω. Αρχίζω να αναγνωρίζω και να εκτιμώ την αξία των prime φακών, όχι μόνο ως προς την οπτική ποιότητα, αλλά και ως προς το απολύτως πρακτικό κομμάτι του μικρότερου βάρους. Για την ιστορία, η παραπάνω φωτογραφία έγινε με τον EF 11-24mm f/4 L USM.
