Mε μια ανάρτηση στη σελίδα του στο Facebook την Κυριακή 28/3, ο τέως Προέδρος της ΕΦΕ Μάριος Λώλος γνωστοποίησε τη δική του περιπέτεια απέναντι σε ένα εχθρό που δεν κάνει διακρίσεις.
Η μαρτυρία του, τα σημαντικότερα σημεία της οποίας αναδημοσιεύουμε παρακάτω, θυμίζει στον καθένα και στην καθεμία από εμάς πως κανένας εφησυχασμός δεν δικαιολογείται ως προς τα μέτρα προφύλαξης της υγείας μας μέχρι την τελική εξάλειψη της πανδημίας!
Τρίτη ο φίλος ο Δημήτρης γιατρός εντατικής σε Covid στον Ευαγγελισμό μου, λέει έλα να κάνεις εξετάσεις, μια ακτινογραφία ρε παιδί μου, να σε δουν γενικά. Από τα επείγοντα μέχρι τον ειδικό χώρο για Covid, για ακτινογραφίες, είναι ένας τεράστιος διάδρομος που μπροστά πήγαινε ο άνθρωπος της ασφάλειας φωνάζοντας «στην άκρη» και πίσω η νοσοκόμα. Παρέλαση κανονική. Τελικά κάνω εισαγωγή.
Χαλαρός εγώ, οκ λέω μια χαρά θα είσαι. Τέταρτη, τα οξυγόνα μου πήγανε στα τάρταρα. Ο Αλέξανδρος μαζί με την Ήβη, γιατροί, προσπαθούν να με ακροαστούν αλλά έλα που δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Βλέπω τον Αλέξανδρο να μου έχει το οξύμετρο στο χέρι και να κόβει βόλτες ξεφυσώντας. Νομίζω ότι παίζω σε ταινία. Και αυτοί οι δυο μαγικοί γιατροί, στο και πέντε βρίσκουν το τούρμπο μηχάνημα οξυγόνου “High Flow Oxygen” που μου γεμίζει οξυγόνο τα πνευμόνια και πάει στο 96 με 97.
Με συνδέουν και με μόνιτορ να βλέπουν συνέχεια πώς πάει. Η αγωνία του μόνιτορ. Να πετάγεσαι την νύχτα και να το κοιτάς . Οι λέξεις έχουν σημασία. Όταν έρχονταν στο θάλαμο οι γιατροί και οι νοσηλευτές λένε θα “μπούμε”, όχι θα περάσουμε. Μου θύμισε τα επεισόδια στα Εξάρχεια που λέμε μεταξύ μας πρέπει να “μπούμε” στην πλατεία τώρα.
Ένα βράδυ, αργά, διασωληνώνουν τον απέναντι παππού. Χαμός: νοσοκόμοι, ειδικοί γιατροί. Οι γιατροί να αναρωτιούνται αν κάνουν το σωστό. Να κοιτάς και να σκέφτεσαι “όχι ρε, τα δικά μου τα πνευμόνια θα κρατήσουν”. Την επόμενη μέρα είναι ένας γιατρός πάνω στον παππού και προσπαθεί κάτι να κάνει, και όταν τα καταφέρνει πανηγυρίζει με στυλ όπως εγώ πανηγυρίζω όταν η ΑΕΚ βάζει το τόπι στο πλεχτό. Τα οξυγόνα μου όλο και καλυτερεύουν. Με βγάλανε από το τούρμπο μηχάνημα και είμαι με μάσκα οξυγόνου.’Ερχεται ένας γιατρός να πάρει το μηχάνημα . Τον ρωτάω αν το χρειαστώ θα το βρούμε πάλι και κουνάει τους ώμους με απόγνωση. Μετά από κάποιες μέρες, μου λένε είσαι καλά θα πας Παμμακάριστο γιατί εδώ χρειαζόμαστε τα κρεβάτια.
Βγαίνοντας στο διάδρομο για να φύγω οι νοσοκόμες χειροκροτούσαν. Τι κρίμα να μην μπορείς να κάνεις αγκαλιές <…> Μετά από αυτό που πέρασα, για μένα είναι ξεκάθαρο πλέον: το Δημόσιο νοσοκομείο είναι αυτό που μας σώζει τελικά.
- Eικόνα στην κορυφή της σελίδας: Fusion Medical Animation
