Ο Δημήτρης Γέρος παρουσιάζει την πρώτη του απόπειρα στον κινηματογράφο, με το ντοκιμαντέρ Ovil and Usman: μια εκ βαθέων μαρτυρία δύο νεαρών γκέι μουσουλμάνων μεταναστών των οποίων η μόνη επιθυμία ήταν να ζήσουν ελεύθερα μαζί.
Στις πατρίδες τους αυτό είναι παράνομο και ως εκ τούτου επικίνδυνο. Επομένως ο μόνος τρόπος για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους ήταν να αποδράσουν στη Δύση, ακολουθώντας το καραβάνι μεταναστών και προσφύγων που αναγκαστικά περνάει από την Ελλάδα. Έτσι βρέθηκαν παγιδευμένοι, για περισσότερο από δύο χρόνια, στον διαβόητο προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας όπου ο «Παράδεισος» που τους είχαν υποσχεθεί έμοιαζε περισσότερο με κόλαση.
Ο Δημήτρης Γέρος, εδώ και πολλά χρόνια, ζει για μεγάλα διαστήματα στη Λέσβο και γνωρίζει το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα από την ημέρα που η πρώτη βάρκα έφτασε στο νησί. Εκεί συνάντησε, μεταξύ πολλών άλλων, τους Οβίλ και Ουσμάν άκουσε την ιστορία τους και αποφάσισε να την μεταφέρει στον κινηματογράφο.
Η σοκαριστική μαρτυρία τους, ήταν επίσης η αφορμή για να αναδειχτούν μέσα από το φιλμ, οι απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων στις χώρες τους, η ομοφοβία, η προκατάληψη της Μουσουλμανικής θρησκείας απέναντι σε οποιονδήποτε διαφέρει από το κυρίαρχο θρησκευτικό και κοινωνικό πρότυπο και προ παντός η έλλειψη βασικών ανθρώπινων ελευθεριών που εμείς τις θεωρούμε δεδομένες.
Εκτός των άλλων απεικονίζει επίσης, μέσα από μοναδικά πλάνα ακυκλοφόρητου υλικού, και με τον πλέον αντικειμενικό τρόπο, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, το ανθρώπινο μωσαϊκό και τη ζωή εντός και εκτός της Μόριας.
Επειδή απαγορεύεται αυστηρά στους ιδιώτες, τους δημοσιογράφους και τα κινηματογραφικά συνεργεία να εισέλθουν στον καταυλισμό χωρίς κρατική άδεια, πολλές σκηνές έχουν καταγραφεί με τα κινητά τηλέφωνα μεταναστών ή προσφύγων. Πρόκειται για ανέκδοτο υλικό που το παραχώρησαν προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σ’ αυτή τη παραγωγή.
Το ντοκιμαντέρ έχει ήδη ξεκινήσει την πορεία του προς τα ελληνικά και τα διεθνή φεστιβάλ.
Ο σκηνοθέτης σχολιάζει
Ο Δημήτρης Γέρος λέει για το φίλμ: “Ελάχιστοι μουσουλμάνοι , όπως οι Οβίλ και Ουσμάν, έχουν το σθένος να παραδεχτούν ότι είναι γκέι. Ιδίως όταν ζουν αυτοεξόριστοι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους, κυρίως βαθιά θρησκευόμενους, και μάλλον εξαθλιωμένους συμπατριώτες τους, στον απαράδεκτο καταυλισμό της Μόριας, στη Λέσβο, όπου συνυπάρχουν άτομα διαφορετικών φυλών, προερχόμενα, κατά κανόνα, από χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Η δύναμη με την οποία αντιμετωπίζουν τη ζωή, και το κουράγιο τους, με έκανε να δημιουργήσω αυτό το ντοκιμαντέρ προκειμένου να ενθαρρύνω και άλλους μουσουλμάνους να εκφραστούν ελεύθερα, χωρίς καμία ενοχή για την ιδιαιτερότητά τους, και παράλληλα να δείξω την αγάπη, τη θλίψη, τη μοναξιά, την απελπισία αλλά και τη μεγάλη λαχτάρα για ελευθερία και ζωή που χαρακτηρίζει αυτά τα παιδιά.
Επίσης, μέσα από τις άθλιες εικόνες και τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης στον καταυλισμό, ήθελα να υπενθυμίσω την αποκλειστική ευθύνη μερικών χωρών που με την πολιτική τους δημιουργούν πρόσφυγες και μετανάστες που αναγκάζονται να φύγουν απελπισμένοι από την πατρίδα τους και να ζουν με την αγωνία της απόρριψης, χωρίς ουσιαστική αλληλεγγύη και βοήθεια από την διεθνή κοινότητα η οποία παρακολουθεί μάλλον αδιάφορα τα γεγονότα και έχει αφήσει τη φτωχή Ελλάδα και την Ιταλία να διαχειριστούν τον μεγαλύτερο όγκο αυτού του προβλήματος.
Όσο ο δυτικός κόσμος δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το μεταναστευτικό τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Πρέπει, επί τέλους, να σταματήσει η καταπίεση, να εκλείψει ο σκοταδισμός και να υπάρξει ελευθερία, αφού, όχι μόνον οι γκέι αλλά κυρίως οι γυναίκες υποφέρουν στις οπισθοδρομικές μουσουλμανικές χώρες, όπου έχει καταπατηθεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και η δικαιοσύνη λειτουργεί επιλεκτικά.”
Βιογραφικό Σκηνοθέτη
Ο Δημήτρης Γέρος έχει πραγματοποιήσει 58 ατομικές εκθέσεις έργων του στην Ελλάδα και το εξωτερικό: Köln, Düsseldorf, Νέα Υόρκη, Kassel, Στρασβούργο, Οξφόρδη (Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης), Darmstadt, Indiana (Ball State Art Gallery), Heidelberg, Barranquilla-Colombia (Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης), Λευκωσία, Μιλάνο, Bochum (The Bochum Museum), Berlin, Wuppertal, Michigan (KelseyMuseum), Μεξικό (Εθνικό Μουσείο), Mannheim και αλλού.
Για τη δουλειά του έχουν κυκλοφορήσει πολλά βιβλία. Το τελευταίο του φωτογραφικό λεύκωμα έγινε σε συνεργασία με τον Edward Albee, ενώ το προηγούμενο από αυτό παρουσίαζε φωτογραφίες του από την μακρόχρονη φιλία του με τον Gabriel García Márquez. Το βιβλίο του «Shades of Love, inspiredby poems of C.P. Cavafy», με πρόλογο του Edward Albee και εισαγωγή του John Wood, η American Library Association το κατέταξε στις 10 κορυφαίες εκδόσεις του 2011.
Συνεργάζεται, μεταξύ άλλων, με την γκαλερί Throckmorton Fine Art στην Νέα Υόρκη, τη Holden Luntz Gallery στο Palm Beach και την Pablo Goebel Fine Arts στο Μεξικό
Το ντοκιμαντέρ θα ξεκινήσει τη φεστιβαλική του πορεία από το τμήμα platform του 21ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ενώ θα ακολουθήσουν και άλλες προβολές σε φεστιβάλ του εξωτερικού.
- Ημέρα & ώρα προβολής: αίθουσα Παύλου Ζάννα, Σάββατο 2 Μαρτίου, στις 18.00
